20FPS

Berthelot’s Pipit | Berthelots Pieper (Anthus berthelotii)

Toen ik begon met fotograferen kocht ik foto- of (later) diarolletjes. Meestal 36 opnames per film, maar soms ook 24 of zelfs twaalf. Ging ik naar een concert in Het Paard? En dus hoge ASA en zwartwit? Dan was 12 wel genoeg. Toch? Zorgvuldig het juiste moment afwachten en dan één keertje afdrukken. Eén keer he? Tien jaar later ofzo kocht in een camera met een zogenaamde ‘motordrive’. Je hoefde dan zelf het filmpje niet meer door te spoelen en kon zelfs beelden snel achter elkaar maken. Tof, maar het nadeel was dat je filmpjes nogal snel vol waren. De tussenliggende duizend jaar zal ik je besparen, maar nu schieten we dus zonder probleem twintig beelden per seconde. Ik zie dan ook vaak opmerkingen als ‘duizenden foto’s gemaakt vanochtend’. Alsof dat iets is om trots op te zijn. Het lijkt meer op prijsschieten. Een vriend van me zei vroeger al: “gewoon veel schieten, dan zit er altijd wel een scherpe tussen”. Maar dat laatste is inmiddels ook al niet meer het geval want met de huidige autofocus software is namelijk vrijwel alles scherp. Het enige wat rest is een berg foto’s waarvan je achteraf pas ziet wat je nu eigenlijk hebt gefotografeerd. En daar was het me allemaal niet op te doen. Ik wil graag zien wat ik doe en er op het moment zelf iets van meekrijgen. Begrijp me niet verkeerd he? Natuurlijk is het fijn dat tegenwoordig steeds meer foto’s ‘lukken’ – het gemak dient de mens tenslotte. Ik probeer desondanks toch bewuster te fotograferen en niet alleen maar als een dolle te ratelen. Maar zelfs dan loopt de harde schijf toch sneller vol dan leuk is, reden waarom ik af en toe nog maar eens met de grove kam door eerdere maanden ga en alsnog veel wegmik. Tijd die ik me eenvoudig had kunnen besparen door gewoon op het moment zelf wat minder foto’s te maken. Enfin, als ik het positief bekijk: nu kwam ik tijdens zo’n opschoningsronde toch mooi nog maar eens langs de foto’s die ik eerder dit jaar maakte van een geinig piepertje: de Berthelots Pieper. Je struikelt er zo ongeveer over op Fuerteventura, maar daarmee is een aardig plaatje nog niet zomaar gemaakt. Enfin, ik besloot er toch een aantal te bewaren, zo vaak kom ik de soort nu ook weer niet tegen.

When I started taking photographs, I used to buy photo or (later) slide flim. Usually, 36 exposures per film, but sometimes 24 or even twelve. Did I go to a concert at Het Paard? And as a consequence, high ASA and black and white? Then 12 was usually enough, right? Carefully waiting for the right moment and then taking the shot. Pressing the shutter just once, right? Ten years later or so, I bought a camera with a so-called ‘motordrive.’ You didn’t have to rewind the film yourself anymore and could even capture images quickly one after another. Cool, but the downside was that your rolls of film filled up quickly. I’ll spare you the intervening thousand years, but now we’re shooting at around twenty frames per second without a problem. I often see comments like ‘took thousands of photos this morning.’ As if that’s something to be proud of. It seems more like shooting in the dark. A friend of mine used to say, “just shoot a lot, there’s always a sharp one in there somewhere.” But even that is no longer the case because the current autofocus software makes almost everything sharp. The only thing left is a pile of photos that you only realize later what you actually photographed. And that wasn’t my goal at all. Don’t get me wrong: it’s of course great that technology makes for more ‘keepers’. Nevertheless, I try to photograph more consciously and not rattle away like crazy. But even then, the hard drive fills up faster than it’s fun, which is why I sometimes have to go through previous months with a broad brush and throw a lot away. Time I could have saved in the first place by simply taking fewer photos. Anyway, if I look at it positively: going through older files, that’s how I suddenly stumbled upon the photos I took earlier this year of a cute bird: the Berthelot’s Pipit. You practically stumble upon them on Fuerteventura, but that doesn’t mean you can easily get a nice shot. Anyway, I decided to keep some of them, as I don’t come across the species that often.

Berthelot’s Pipit | Berthelots Pieper (Anthus berthelotii)
Berthelot’s Pipit | Berthelots Pieper (Anthus berthelotii)
Berthelot’s Pipit | Berthelots Pieper (Anthus berthelotii)
Berthelot’s Pipit | Berthelots Pieper (Anthus berthelotii)
Berthelot’s Pipit | Berthelots Pieper (Anthus berthelotii)

This Post Has 2 Comments

  1. Mij is dat vroeger ook wel verteld. Vele keren de ontspanknop indrukken, dan zit er altijd wel een goede/scherpe foto bij. Ik hanteer dit advies meer bij vogels in vlucht of bij actie foto’s, om juist dat actie-moment vast te leggen. Maar wat je hierboven beschrijft met de huidige (vogel) AF techniek/snufjes hoef dat natuurlijk allang niet meer. Trouwens als zich een mooi fotomoment zich voordoet, of als een vogel bv. goed meewerkt qua brandpuntafstand, wil ik ook nog weleens teveel foto’s maken. Ik denk dat jij dat ook wel doe. Het kost je in ieder geval géén rolletjes méér of minder.

    Fijne dag gewenst.

    Ciao
    Rem

    1. Inderdaad, ik kan me helemaal suf schieten als ik wil. Maar dat wil ik dus niet 😉 . Cheers, Hans

Leave a Reply

Close Menu