On October 4th, 1992 I couldn’t take my eyes of the television screen. It was broadcasting live footage from a burning high-rise apartment building in Amsterdam, into which – earlier that evening – a Boeing 747 air freighter from El Al had crashed. An unknown tragedy at the time, at which officially 43 people lost their lives. The real death toll must have been much higher though, as the area was known to host quite some undocumented people at the time. For more information check the Wikipedia page on this tragedy. It was one of those moments in history: ‘where were you when you heard of..’. What I wouldn’t have guessed back then, is that some 28 years later I would be at precisely the crash site to search for an Iceland Gull. Which, to be honest, I only realised upon arriving at the spot and seeing the memorial monument. With a friend I had decided that morning to go and see if we could find it this rare winter visitor. It took us some 1,5 hour to finally locate the bird, and after flying a bit back and forth it landed in one of the ponds, where it stayed for some 30 minutes and gave us ample shooting time. Satisfied we had succeeded in framing the bird we went home. Impressed because of the area we had just visited….
Op 4 oktober 1992 zat ik aan de buis gekluisterd. Er werden live beelden uitgezonden van een brandende flat in Amsterdam Bijlmer, waarin eerder die avond een vracht-Boeing 747 van El Al was gecrasht. Een ongekende ramp voor die tijd, waarbij officieel ‘slechts’ 43 mensen het leven lieten. Het echte dodental zal veel hoger zijn geweest, aangezien de flats bekend stonden om hun vele ‘ongedocumenteerde’ bewoners in die tijd. Voor meer informatie kun je kijken op de Wikipedia-pagina over deze ramp. Het was één van de die gebeurtenissen waarvoor geldt: ‘weet je nog waar je was toen..’. Wat ik toen natuurlijk met geen mogelijkheid kon vermoeden, is dat ik 28 jaar later op exact de plaats van de crash zou zoeken naar een Kleine Burgemeester. Wat ik, om eerlijk te zijn, pas doorhad toen ik ter plaatse aankwam en het monument ter nagedachtenis zag. Met een vriend had ik eerder die ochtend besloten om te gaan kijken of we deze schaarse wintergast zouden kunnen vinden. We hadden zo’n anderhalf uur nodig om ‘m uiteindelijk te lokaliseren, en nadat hij eerst nog wat heen en weer gevlogen had, streek hij uiteindelijk neer in één van de vijvers. Daar bleef ‘ie op zijn gemak een half uurtje dobberen, waardoor we meer dan genoeg tijd kregen wat plaatjes te schieten. Tevreden dat de missie was geslaagd, besloten we huiswaarts te keren. Nog enigszins onder de indruk vanwege het gebied dat we zojuist hadden bezocht….
