Onlangs waren we een weekje op Texel. Op de dag van aankomst was er een hop gezien. De foto’s lieten echter een nogal verfomfaaide vogel zien, dus echt haast om er naartoe te gaan had ik niet. Leuk om te zien natuurlijk, daar niet van, maar voor de foto? Mwoaahh. De volgende dag besloten we toch maar even een kijkje te nemen op de camping waar de vogel in alle rust foerageerde. De hop bleek eruit te zien zoals ik al had gevreesd: behoorlijk uitgewoond. Misschien had ‘ie een zwaar broedseizoen of een reis vol ontberingen achter de rug. Wie zal het zeggen? Hoe dan ook, zijn verenpak had in elk geval betere dagen gekend. Verder maakte de vogel echter een vitale en normale indruk, maar goed, misschien is ook een hop op enig moment gewoon over z’n esthetisch hoogtepunt heen. Voor een dame van in de tachtig, die zich inmiddels bij ons had gevoegd, maakte het evengoed allemaal niks uit. Want wat bleek? Ze wilde al 75 jaar dolgraag een hop in het echt zien, en nu was het daar dus eindelijk van gekomen. En wat vond ze het geweldig en genoot ze met volle teugen. Weliswaar was de vogel iets minder oranje dan ze gedacht had op basis van de plaatjes die ze had gezien, maar dat ‘ie af toe even zijn kuif opzette maakte veel goed. Ik voelde me accuut een beetje ongemakkelijk dat ik zo had zitten zeuren en zeveren over het uiterlijk van de vogel. Want het blijft natuurlijk een prachtige vogel… Dat had die mevrouw toch maar dondersgoed in de smiezen!

Recently we spent a week on the island of Texel. On the day of our arrival a Eurasion Hoopoe had been spotted. The pictures however showed a rather messy bird, so I wasn’t in a real hurry to visit it. Of course, nice to see, no doubt, but for taking pictures? Mwoaahh. The next day we nevertheless decided to stop by at the camp site where the bird was foraging. The Hoopoe looked as I had feared: pretty worn out. Maybe it had had a heavy breeding season, or a journey with lots of challenges. Whatever the case, its plumage had seen better days. But apart from that, the bird seemed vital and displayed normal behaviour. So maybe Hoopoes can also enter that stage of life where the best is simply behind you. For a lady in her eighties , who had joined us in the meantime, it didn’t matter at all. As what was the case? For over 75 years she had dreamed of seeing a Hoopoe, and this was finally the moment. She was stoked and enjoyed every second. A little less orange that she had expected from the pictures she had seen over the years, but as the bird showed its mohawk regularly this was quickly forgotten. Immediately I felt a little bad about my complaints about the way the bird looked. Since it still is a fantastic bird, of course… And the woman was the one to value that and remind me!