Afgelopen zaterdagochtend vroeg kwam er een melding binnen van een Geelsnavelduiker in haven van Stellendam. Wow,  dat is nog eens een leuke soort! Jaren geleden stond ik eens naast iemand die er door zijn telescoop eentje zag vliegen, ver weg boven zee. Hij superblij. Ik zag niks. Althans niet iets waar ik een Geelsnavelduiker van kon maken 😉 . Nu moet je weten dat ik dol ben op duikers, en de Geelsnavel is er dan natuurlijk eentje van de buitencategorie. Een joekel van een beest, met een snavel die qua kleur wel wat weg heeft van de fameuze Volvo 850 T-5R. Een legendarisch snel racemonster dat je, mits je beschikking had over voldoende financiële middelen, gewoon bij de dealer kon kopen. Martin Bril (ik mis zijn columns in de Volkskrant) heeft er nog eentje gehad. Zo’n auto bedoel ik dan he? Enfin. Maar toen ik de eerste foto’s zag, werd mijn enthousiasme wat getemperd. Het beest zag er op het oog niet echt topfit uit, en de fotokansen leken me nu ook niet direct geweldig. En omdat ik eigenlijk ook geen zin had in de drukte die zo’n vogel natuurlijk met zich meebrengt, dacht ik dus “laat maar waaien” en legde mijn telefoon weg voor een dagje off-line. Toen ik ‘m tegen de avond weer pakte, was er toch wel het één en ander gebeurd. Inmiddels waren er al honderden mensen geweest en waren er ook enkele prachtige foto’s gemaakt. Maar belangrijker: de vogel leek in de middag wat actiever te zijn geworden, dook veel en ving af en toe een krab. Kortom: misschien was het allemaal wel niet zo slecht als gedacht en was ik gewoon (zoals wel vaker) teveel een doemdenker. Dan na het weekend, als het wat rustiger zou zijn, toch maar een kijkje gaan nemen. Dat was het plan althans. Echter. Toen we de volgende dag tijdens de ochtendkoffie besloten om, vanwege wat kleine blessures, maar een keer niet te gaan hardlopen, besloot ik in een opwelling om toch direct maar even te gaan kijken bij de duiker. Je kunt het maar gehad hebben. Toen ik er een drie kwartier later aankwam, had ik de vogel direct in de kijker. Het zag er echter niet veelbelovend uit: hij dobberde wat doelloos rond, en vertoonde weinig activiteit. Het verenkleed zag er ook niet echt lekker uit. Het zwom nog wel de hele haven rond, zodat ik in elk geval nog een paar plaatjes kon maken vanaf een plek met een redelijk standpunt. Maar ik hield het toch na een klein uurtje voor gezien. Een vogel voor het eerst kunnen zien is natuurlijk leuk, en zo’n Geelsnavel blijft aan imposante verschijning. En omdat ‘ie zo dichtbij was, was ‘ie, althans door de kijker, ook nog eens extreem goed te bekijken. Toch had ik me mijn eerste ontmoeting met deze soort een stuk leuker voorgesteld. Niet zo gek, want ik kijk natuurlijk liever naar gezonde vogels. Met een dubbel gevoel reed ik dus weer huiswaarts. Later op de dag kwamen de berichten binnen dat het slechter en slechter leek te gaan met het beest. De Dierenambulance was nog wel opgetrommeld, maar die had er niet bij kunnen komen. Naar ik weet is de vogel de dag erna niet meer gezien of gevonden, maar de kans dat ‘ie nog ergens rondzwemt lijkt me helaas uiterst klein… Een treurig einde voor een prachtige vogel 🙁 .

Last Saturday early morning, I received a notification that a Yellow-billed Loon had been seen at the harbour of Stellendam. Wow, now thát is a nice species! Years ago I was standing with someone who saw one flying, far away out on the sea, through his scope. He was stoked. I didn’t see a thing. That is, not something that I could tell to be a Yellow-billed Loon 😉 . You should know that I love divers, and the Yellow-billed Loon is of course ‘top of the bill’ in that category. An enormous bird, with a bill which colour resembles that of the famous Volvo 850 T-5R. A legendary race monster, that one could simply buy at the dealer, subject to having sufficient funds that is. Martin Bril (a Dutch writer, I miss his columns in the newspaper) used to have one of those. Such a car I mean. Whatever. But when I saw the first pictures, my enthusiasm was somewhat tempered: the bird didn’t appear to be in good shape, and the photo options didn’t seem that attractive neither. As I didn’t fancy the crowds, which this kind of bird would attract for sure, I decided to just let the whole thing go and put away my phone for an ‘offline day’. When I picked it up again at the end of the afternoon, a lot seemed to have happened in the meantime. By then, hundreds of people had paid the bird a visit and it turned out that some nice images had been made as well. And more important: the bird seemed to have gotten more active during the day, had been diving a lot and even caught some crabs. In short: maybe it wasn’t all that bad and it could easily be I had (as usual) simply been too negative. After the weekend, so I decided, when I would be not as crowded, I would go and gave a look. That was the plan. However. When the next morning, during our morning coffee, we decided against our normal Sunday morning run (due to some light injuries), in a whim I decided to drive over already on Sunday. I might as well get it over with. When I arrived at the place, some 45 minutes later, I immediately had the bird in my binoculars. It wasn’t a promising sight though. It seemed to float around aimlessly, and showed not much activity. Also its feathers didn’t seem in good shape. It was still cruising around the whole harbour though, which allowed for some shots from a reasonable vantage point. Just short of an hour, I called it a day. Seeing a lifer of course is nice, and this is quite an impressive bird. And since it was so close, I could observe it very nicely. That said, I had imagined my first encounter with the species to be a more pleasant experience. As, of course, I prefer to see birds in good shape. So, with mixed feelings I started my trip back home. Later that day, information was that the bird was doing worse. Animal Rescue had been called, but they hadn’t been able get to the diver. As far as I know the bird haven’t seen since, but chances seem pretty slim that it’s still swimming around somewhere … As sad end for a beautiful bird 🙁 .