Overal waar het maar kan, roep ik van de daken dat ik het liefst buiten in het vrije veld ga en fotografeer. Met fotohutten heb ik niet zoveel, en daar heb ik meer dan genoeg redenen voor. Eén daarvan is natuurlijk dat de foto’s die op deze wijze gemaakt worden meestal wel erg op elkaar lijken. Ondanks dat het voor de kenners klip en klaar is waar de foto’s zijn gemaakt, zie je vaak dat veel fotografen wat schimmig doen over de omstandigheden of zelfs de indruk wekken dat ze ‘een unieke ontmoeting’ hadden. Onzin dus. Helaas is daarom dezer dagen, zeker op de sociale media, weinig nog wat het lijkt. Codewoord: ‘Tijgers in de sneeuw”. Nou, dan weet je genoeg. En lang niet iedereen prikt daar doorheen helaas. Ondanks dit alles bezoek ik, zij het heel af en toe, ook weleens een hut. Niks menselijks is me tenslotte vreemd. Mits de vogels niet in gevangenschap leven, daar ligt een harde grens voor mij. Daarnaast heeft dat ook niks meer met ‘wild life’ fotografie van doen natuurlijk. Onlangs begeleidde ik een klant van Birding Netherlands naar een hut in het oosten van het land van waaruit je kerkuilen kunt fotograferen. Aangezien dit nachtactieve uilen zijn, is de kans om ze zomaar ergens tegen het lijf te lopen vrij klein. Daarom heeft de eigenaar (een supertoffe peer en zelf een enthousiast fotograaf/vogelliefhebber) een schuur op zijn boerenerf, waarin de uilen al jaren broeden, omgetoverd tot een heuse fotostudio. Tijdens de fotosessie, die begint wanneer het bijna donker is, brandt er tijdelijk verlichting die het mogelijk maakt om te fotograferen. Gezien de beperkte hoeveelheid licht (om de uilen niet af te schrikken) werk je met vrij lange sluitertijden en hoge iso’s. De plek zelf is omgetoverd tot een erg fraaie setting. De uilen zijn uiteraard wilde vogels (dus geen codewoord nodig), die gedurende de nacht naar eigen believen in- en uitvliegen, er gewoon jaar na jaar hun jongen grootbrengen en gaan jagen in de omliggende schuren en velden. Kortom, ze vertonen hun gewone gedrag. En dat laatste vind ik eigenlijk het leukste: om gewoon eens een paar uur te kunnen kijken hoe deze uilen zich gedragen en hoe ze naar elkaar blazen en roepen, zich uitgebreid zitten te poetsen, of gewoon – continue draaiend met hun kop – volgen wat er in de schuur zoal gebeurt. Om de uilen op de  ‘fotoplek’ te krijgen wordt daar wat aas neergelegd tijdens de fotoshoot, de rest van de tijd jagen ze keurig hun eigen voedsel bij elkaar of bevinden ze zich op andere plekken in de schuur (zie laatste foto). We hebben de uilen in de tijd dat we er waren mooi kunnen zien en volgen, en af en toe kwamen ze even op de verlichte plek zitten voor een fotootje. Kortom: we hadden een topnacht ! Mocht je die foto’s trouwens mooi vinden, bedenk dan dat ik alleen maar op het knopje heb gedrukt en dat het echte werk natuurlijk door de eigenaar van de hut is gedaan. Dat gezegd hebbende, ik had het natuurlijk nog wél zelf kunnen verkloten door bijvoorbeeld te laat te reageren, net op het moment suprème met mijn hoofd in de thermoskan met koffie te zitten, lawaai te maken waardoor de uilen weg zouden blijven of door de verkeerde camera-instellingen te kiezen 😉 . Maar voor rest? Een kind kan de was doen 🙂 !

Usually I will tell, whenever I can, that I prefer going out in the field for my photography. I do not care that much for photo hides, and have more than one reason for that. The main drawback for me is that all images that are made this way pretty much look the same. Despite the fact that the images usually can easily be identified as being made from a hide, many photographers are not really open about the circumstances or even suggest they had some ‘very special encounter’. Bullshit, of course. Alas, these days (especially on social media) not everything is what it seems. Code word: “Tigers in the snow”. And, even worse, only few see through it. That all said, I do occasionally visit a hide. If the birds are non-captive that is, as there’s a red line for me. Besides, that has nothing to do with wildlife photography. Recently I accompanied a client of Birding Netherlands to a hide in the eastern part of the country where one can shoot Barn Owls. As these are nocturnal birds, chances of running into them (let alone framing them) in the wild are rather slim. Therefore, the hide owner (a super nice guy and himself an avid photographer/bird lover) turned one of his barns, where the birds had already been breeding for years, into a true photo studio. During the shooting session, which starts when it’s almost dark, there is some lighting that makes it possible to make images – although as the light is not too intense (as not to bother the owls) one works with slow shutter speed and high iso’s. The place itself has been converted into a very nice setting. The owls themselves are wild birds (so no need for the code word that indicates captivity), that fly in and out as they please, raise their chicks and hunt in the surrounding barns en fields – in short: they lead their normal lives. The latter is, for me, the nicest thing about this hide: to witness how these wonderful nocturnal owls behave and hiss and call at each other, preen or – while turning their heads all the time – simply  observe what’s happening around them. To make the owls perch in the ‘photo part’ of the barn, some bait is offered during the photoshoot, the rest of the time they do their normal hunting or perch in other areas of the barn (see the last image). Anyway, we were able to observe the owls very nicely, and every now and then they perched in the lit part of the barn so we could make some pictures. In short: we had a great night ! In case you like these shots, please note that I merely pressed the shutter release and all the real work has been done by the owner of the hide. Okay, I could have messed things up by reacting too late, messing around with the thermos with coffee and miss the moment, simply being too noisy which would keep the birds away, or choose the wrong camera settings 😉 . But other than that? Anyone can do (and enjoy) it 🙂 !