Last week I visited a small overgrown pond with no special goal in mind. From a distance I saw a Western Great Egret. Normally these herons are very shy and take off as soon as they see you. So, I made my way slowly to the pond and made sure I was out of its sight most of the time. When I finally got close enough to make some shots, it appeared that the bird was not really that shy and after a while I could move around freely, as long I made no sudden moves. Overcast skies made sure that even around 9:30 a.m. I could make some shots that did not get too harsh. I am always surprised at how white these herons remain, even in the muddiest of waters 😉 ….

Vorige week bezocht ik een kleine waterplas, zonder een speciaal doel te hebben. Van een afstand zag ik dat er een Grote Zilverreiger zat. Normaal gesproken zijn deze reigers erg schuw en gaan er vandoor zodra ze je in de gaten hebben. Dus begaf ik mij langzaam en met omtrekkende bewegingen richting het plasje, waarbij ik ervoor zorgde meestentijds uit het zicht te blijven. Toen ik eindelijk dichtbij genoeg was voor wat foto’s bleek het beest helemaal niet zo schuw, en na een tijdje kon ik op mijn gemak rondkruipen, zolang ik maar geen onverwachte bewegingen maakte. Een bewolkte hemel zorgde ervoor dat ik ook om halftien ‘s-ochtends nog kon fotograferen, zonder dat het licht te hard was. Ik ben trouwens altijd weer verbaasd hoe wit deze reigers blijven, ook in de meest modderige plasjes 😉 ….