Early February, a rare visitor was found in Groningen, the most northern part of the country: a female Dark-eyed Junco. Since the bird was not a lifer (I had seen it years ago on it’s home turf in the USA) and I didn’t fancy a 2,5 hour drive, I decided not to go. Even if it appeared to be the 2nd sighting ever in The Netherlands. Things changed however this week, since I had a business meeting only some odd 20km away from the place where this rarity still was still reported on a daily basis. So, yesterday – after my meetings were over – I paid the bird a visit. When I arrived, I found three people that had been waiting for hours, but without result. Finally they left, but I decided to wait until dark. After approximately one hour, I suddenly spotted the bird in a tree. Soon – alas – it flew away, but I was joined by the person who actually found the bird a month earlier. Thanks to him, we found it again on the ground, so I could make some more evidence shots….

Begin februari werd er een zeldzame dwaalgast gevonden in Groningen: een vrouwtje Grijze Junco. Aangezien de vogel voor mij geen lifer was (ik had ‘m al eens in de VS gezien) en ik geen zin had om 2,5 uur te rijden, besloot ik maar niet te gaan – ondanks dat het pas de tweede keer was dat deze soort in Nederland was gezien. Alles veranderde deze week, toen ik een zakelijke afspraak had op slechts 20km van de plek waar de vogel nog steeds dagelijks werd gemeld. Dus toen mijn afspraken gisteren achter de rug waren, ging ik op zoek. Toen ik arriveerde, trof ik drie vogelaars, die al enkele uren hadden staan posten, maar tevergeefs. Uiteindelijk vertrokken ze, maar ik besloot om maar even tot het donker te blijven hangen. Na ongeveer een uur zag ik ‘m opeens in een boom zitten. Korte tijd later vloog ze alweer op, maar kwam wel de aanvankelijke ontdekker langs. Dankzij hem vonden we de vogel iets later terug op de grond, zodat ik wat meer bewijsplaatjes kon maken… Eind goed, al goed (zeg maar).