Wanneer je al jaren vogels fotografeert komt er een moment dat het een beetje een sleur dreigt te worden. Om een en ander weer nieuw leven in te blazen, besloot ik maar eens vreemd te gaan. Het schijnt dat je daarvan opknapt. Hoewel het natuurlijk ook vreselijk uit de hand kan lopen. Enfin, dat risico nam ik maar op de koop toe. No guts, no glory of zoiets. Hoewel ik niet bijzonder veel geef om vlinders, rupsen en ander insectenspul, had ik al wel een tijdje een fascinatie voor de wolfsmelkpijlstaart. Niet de vlinder zelf, die is niet om aan te gluren, maar de rups ervan. Een soort bizar, monsterachtig beest. Maar vooral fotografisch leek het me wel wat, dit felgekleurde wormachtig ding. En hij zit in de duinen, en dat is natuurlijk lekker dichtbij. Met het duinzand als achtergrond kun je daarnaast de belichtingsknop een flinke zwieper geven. Ik heb natuurlijk geen macrolens (zie mijn interesse in insectenspul) maar ik gokte erop dat het met een telelens ook wel zou lukken. Op pad dus. Eenmaal aangekomen blijken die duinen dan best wel weer uitgestrekt, met veel planten waarvan ik echt geen idee heb wat wat is. Dus eerst nog maar even op Google-Afbeeldingen zoeken hoe de plant, waarop die beesten zouden moeten zitten, er eigenlijk uitziet. Dat helpt namelijk een stuk. Alleen blijkt dan weer dat niet elke wolfsmelk struik(?) ook rupsen herbergt. Maar goed, na wat zoeken had ik er eentje. En het is een beetje als met zoveel dingen: als je ze eenmaal gezien hebt, kun je ze niet meer ‘niet zien’. En dan blijken er best veel van die lollige kruipers te zitten. Ze zijn wel heel erg sloom trouwens, allemachtig zeg. Als je denkt ‘ik wacht even tot hij wat verder geklommen is’  kun je – in plaats van oeverloos wachten – maar beter even in een nabijgelegen strandtent een glas witte wijn gaan drinken. En nog een. Schaaltje bitterballen erbij, wordt het toch nog leuk.  Voordeel is trouwens natuurlijk wel weer dat ze niet weggevlogen zijn wanneer je terug wankelt. Enfin, ik maakte dus wat plaatjes. Dat bleek toch niet zo simpel na die Sauvignon Blanc, want het waaide nogal en de rupsen gingen van voor naar achter en van links naar rechts. Maar voor een eerste keer was ik best tevreden. Voor herhaling vatbaar dus? Ik weet het niet. Onderweg terug naar huis kreeg ik namelijk alweer vreselijk veel zin in een gezellige lepelaar ofzo. De therapie lijkt dus in elk geval te hebben gewerkt!

When you have been photographing birds for years, there comes a moment when it starts to become a bit monotonous. To breathe new life into it, I decided to try something different and cheat. They say it rejuvenates you. Although, of course, things can also get out of hand. But I was willing to take the risk, no guts – no glory. Anyway, even though I don’t particularly care about butterflies, caterpillars, and other insects, I had been fascinated by the Spurge Hawk-moth for a while. Not the butterfly itself, it’s not a special pretty sight, but its caterpillar. It’s a kind of bizarre, monstrous creature. But, above all, it seemed interesting from a photographic perspective, this brightly colored wormlike thing . And it’s found in the dunes, which is conveniently close by. With the sand dunes as a background, you can really play around with the exposure settings. Although I don’t have a macro lens (as you can tell from my lack of interest in insects), I was hoping that a telephoto lens would do the trick. So off I went. Once I arrived, it turned out that the dunes were quite extensive, with many plants that I had no idea about. So I decided to search on Google Images for the plant on which those creatures were supposed to be found. That helped a lot. However, not every Spurge shrub (?) turned out to be hosting caterpillars. But, well, it’s like with many things: once you’ve seen it, you can’t “unsee” it. Turns out there are quite a few of those amusing crawlers around. They are rather slow, though. If you think, “I’ll wait until it climbs a bit higher,” you’d better go have a glass of white wine at a nearby beach bar. And another one. Maybe some bitterballen too. The advantage is that they haven’t flown away when you stagger back. Anyway, I took some shots (turned out it wasn’t that easy because of the Sauvignon Blanc) because it was quite windy, and for a first time, I was quite satisfied. Am I planning on doing this more often? I don’t know. As on the way back home, I already started craving a jolly Spoonbill or something. Looked like the therapy worked, I guess!