As written in my previous blog, I love divers. So, after my first visit to the Arctic Loon, with the most beautiful early morning light we could have wished for, I already thought of going back once more. A week later I did, this time facing a slight drizzle. As the Loon uses quite a large area, it took me a while to locate it. But after I had done so, it cooperated pretty good. Since it was moving around quite a bit, I got the chance of framing the bird against totally different backgrounds. After a while it got used to me and didn’t see any problems swimming so close I couldn’t even focus. It sort of forced me to take a portrait shot, which I normally do not like that much.I shouldn’t complain though, since I had a great time again with this bird! After an intensive photo shoot, it moved further away again, so I drove home ….

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, houd ik van duikers. Dus, na mijn eerste bezoek aan de Parelduiker, met het mooiste ochtendlicht dat we ons konden wensen, dacht ik er al weer aan om terug te gaan. Dat deed ik een week later, deze keer in de motregen. Aangezien de Duiker een vrij groot gebied bestrijkt, duurde het even voor ik ‘m in de smiezen had. Maar toen ik ‘m eenmaal had gevonden, werkte hij behoorlijk goed mee. Aangezien het beest nogal beweeglijk was, kreeg ik de kans om ‘m tegen veel verschillende achtergronden te fotograferen. Na een tijdje leek ‘ie aan me gewend en zag er geen probleem in om binnen de scherpstelafstand te komen. Hij dwong me min of meer om een kopportret te maken, iets waar ik normaalgesproken niet zo van houd.  Nou ja, niet klagen want ik had weer een geweldige tijd met deze vogel! Na een intensieve fotoshoot besloot ‘ie verder de plas op te zwemmen, en besloot ik om weer huiswaarts te rijden ….