“Cause it’s a bitter sweet symphony, this life
Trying to make ends meet, you’re a slave to the money then you die
I’ll take you down the only road I’ve ever been down
You know the one that takes you to the places where all the veins meet, yeah
No change, I can change, I can change, I can change
But I’m here in my mould, I am here in my mould”
‘Bitter sweet symphony’ (Urban Hymns, The Verve, 1997)
Er zijn weinig dingen zo vrolijk makend als de zang van een Veldleeuwerik. Hoog vanuit de lucht laten ze weten dat het voorjaar echt begonnen is. Soms zo hoog dat je ze nauwelijks met het blote oog kan zien. Dat maken ze echter ruimschoots goed met hun geluid. Helaas is het met een afname van 60% sinds de jaren negentig een soort waar het allesbehalve goed mee gaat in ons land. Wanneer ik op plekken kom waar ze nog wél uitbundig zingen, maakt mijn enthousiasme dus vaak snel plaats voor een triest gevoel over wat we toch allemaal doen met de natuur. Ook de Veldleeuwerik is namelijk, zoals zoveel vogels, slachtoffer geworden van onze intensieve landbouw. Een mooie zang dus, absoluut, maar wel een ‘bitterzoete symfonie’, wanneer ik hem beluister met de statistieken in mijn achterhoofd 🙁 . En dan nog even over die kitscherige foto’s van vogels-op-bloemen. Typisch zo’n jaarlijks terugkerend dingetje, waarvan ik elk jaar opnieuw bedenk om het nu maar eens een keertje over te slaan. Echter, het uit mijn ‘mal’ stappen, blijkt vaak toch lastiger dan vooraf bedacht. Want sta ik weer oog in oog met een Veldleeuwerik op een vrolijk bedje van bloemen, dan kan ik het gewoon toch weer niet laten. Daarnaast wil ik natuurlijk ook niet ondankbaar lijken: ze doen tenslotte hun uiterste best om de soort in de stand te houden. Na de standaard plaatjes, dit jaar ook maar eens wat extra aandacht besteed aan de vogel in de lucht, hij heet tenslotte in het Engels niet voor niets ‘Luchtleeuwerik’ (Skylark). En vliegend is toch weer nét iets anders dan op zo’n bos bloemen 😉 .
Few things contribute as much to a good mood as the song of a Skylark. From high-up in the air they let us know that Spring really has started. Sometimes they’re even so high that you can hardly see them without binoculars. They compensate for that with their sound though. Unfortunately, with a decline of 60% since the nineties, the species is going downhill in our country. So, when I visit places where they still sing abundantly, my enthusiasm quickly makes way for a sad feeling about what we’re doing to nature. Since, as so many birds, also Skylarks are victims of our intensive way of farming. A beautiful song indeed, albeit a bitter sweet symphony to my ears – having the statistics in the back of my mind 🙁 . A propos these cheesy birds-on-flower shots. Typically one of those yearly recurring things of which I every year plan to ignore it this time. Stepping out of my ‘mould’, however, always proves to be harder though than I had expected upfront. Because, when I am face-to-face again with a Skylark on some colourful flower bed, I simply can’t let it be. And I want to show I am grateful, obviously: they are trying their very best to keep the species alive. After the typical shots, this year I also tried to make some ‘air’ shots, it’s name Skylark is referring to something, don’t you think? And it’s at least a bit different from having them of a bouquet of flowers 😉 .