Om de één of andere reden zijn woudapen gewilde vogels onder fotografen. Vermoedelijk omdat ze leuk om te zien zijn, maar eerder misschien nog omdat ze inmiddels vrij zeldzaam zijn in Nederland. Wil je likes scoren? Scoor dan eerst een woudaap ! Divers malen de afgelopen jaren kon ik ze zien en fotograferen, met wisselend resultaat (zie hier). Gezien de drukte die er tegenwoordig is op de ‘geheime maar bekende’ plekken beleef ik er weinig lol meer aan, en dus besteed ik er nog maar weinig aandacht aan. Maar ben ik in de buurt, of gids ik iemand, dan neem ik wel even een kijkje natuurlijk; altijd nieuwsgierig hoe het ze vergaat. De broedplek dit jaar was op grote afstand van de tribunes, dus fototechnisch wat mij betreft kansloos. Natuurlijk, je kan croppen tot je een ons weegt, maar het komt de kwaliteit niet ten goede, tenminste niet op 100% en groot scherm. Of misschien ligt het aan mij, dat kan ook . Desondanks is het voeren van de jongen leuk om door de kijker te volgen en een bewijsplaatje te maken. De volwassen man trof ik, samen met iemand anders, gelukkig nog een keer op een andere plek en iets kortere afstand aan. Weliswaar slecht licht voor foto’s, maar toch ook weer leuk genoeg om even te wachten, te volgen hoe hij door het riet sloop en af en toe wat te schieten. En voor de rest? Ik heb het maar laten lopen. Met gemengde gevoelens uiteraard: de twee keer dat ik er was, was het fotografisch niet boeiend, maar ze even zien was dan wel weer superleuk. En, nou ja. het kan niet elk jaar feest zijn tenslotte 😉 …

For some reason, Little Bitterns are highly sought-after birds among photographers. Probably because they’re fun to look at, but more likely because they’ve become quite rare in the Netherlands. Want to score likes? Then first score a Little Bittern! Several times over the past few years, I’ve been able to see and photograph them, with varying results (check here). Given the crowds that now flock to the “secret but well-known” spots, I don’t enjoy it as much anymore, so I don’t pay much attention to it these days. If I’m nearby, I’ll take a look, of course; I’m always curious about how they’re doing. This year’s breeding site was far from the viewing platforms, so from a photographic standpoint, it was hopeless. Sure, you can crop as much as you like, but it doesn’t do the image quality any favors, at least not viewed at 100% and on a large screen. Nevertheless, watching the feeding of the young is enjoyable through binoculars, and it’s nice to snap a record shot. I was fortunate to spot the adult male one more time, at a somewhat shorter distance, along with someone else. The light wasn’t great for photos, but it was still fun enough to wait a bit and take a few shots here and there. And the rest? I just let it be. With mixed emotions, as we the two times I visited them the circumstance were crap, but seeing them briefly was enjoyable. And, after all, it can’t be a party every year 😉 …