Probeer het tegenwoordig maar eens: géén blauwborsten tegenkomen zodra je even je hoofd buiten de deur steekt. Natuurlijk leuk zo’n soort, die je op steeds meer plekken tegenkomt. Maar om te voorkomen dat mijn harde schijf nog voller wordt dan deze al is, heb ik ook dit jaar geprobeerd ze zoveel mogelijk te negeren. Maar soms zie je toch opeens iets (een knaloranje lucht, een geinig doorkijkje, wat ochtendmist of doorschijnende pootjes) waarbij je denkt: “nou ja, vooruit dan maar weer – waar is de camera?”. En voor je het weet heb toch weer wat foto’s van Blauwborsten gemaakt. Nou ja, er zijn ergere dingen in het leven, zo zullen we maar denken….

It’s virtually impossible these days: nót running into Bluethroats as soon as you step outside. Of course it’s great, a species that you can find in more and more areas. But to prevent my hard disk from filling up even faster than it already is, I tried to ignore the bird as much as I could. As I tried in previous years. But sometimes your eyes suddenly register a situation (an orange sky, a fun peep-through, some early morning fog or translucent legs) where one thinks: “a what the hell, let’s grab the camera”. And there you go: before you know it, you already made some shots of Bluethroats. Ah well, there are worse things in life, let’s look at it from that perspective….