De dagen voorafgaand ons (inmiddels) jaarlijkse tripje naar Helgoland keek ik af en toe al naar wat er zoal gezien was. Leuk, maar ook weer niet heel zinvol – want zeker dwaalgasten kunnen ook zomaar weer vertrokken zijn. Enfin. Er werd al enkele dagen een kortteenleeuwerik gemeld, een soort die ik wel eens had gezien in Zuid-Europa, maar waarvan ik nog niet echt redelijke foto’s had. Deze eerste volle dag op het eiland besloten we daarom in de ochtend naar Düne te varen (daar zat ‘ie namelijk) onder het motto ‘je kunt ‘m maar gehad hebben’. Op het strand krioelde het van de tapuiten en piepers, maar vrij snel hadden we de leeuwerik in beeld. De vogel vloog echter redelijk wat op en neer, dus fotograferen was nog best lastig. Menno besloot op enig moment om een rondje in het binnenland te gaan lopen, maar ik wilde nog even blijven. Omdat de vogel vrij goed opgaat in de omgeving was het terugvinden, wanneer ‘ie weer eens opgevlogen was, in het begin nog wel lastig. Het leuke van dezelfde vogel wat langer volgen is dat je na een tijdje toch wel duidelijk kunt zien dat ‘ie heel anders foerageert dan de graspiepers. Dus pikte ik ‘m er steeds gemakkelijker op afstand al uit, zelfs zonder kijker. En met wat geduld kwam ‘ie ook regelmatig wat dichterbij, zodat het met de foto’s ook ook nog redelijk lukte. Toen het steeds drukker werd met wandelaars vond ook ik het mooi geweest, appte Menno dat ik klaar was en gingen we koffie drinken en taart eten. Tradities zijn er om in ere te houden, nietwaar? Achteraf bleek het trouwens een goede beslissing om die dag te gaan, want de volgende dag was de vogel gevlogen. Soms zit het mee en maak je de juiste keuze 😉 .

In the days leading up to our (by now) annual trip to Helgoland, I occasionally looked at what had been spotted. Nice, but not very meaningful – because vagrant birds can also suddenly disappear. Anyway, for a few consecutive days, a Greater Short-toed Lark had been reported, a species I had seen in Southern Europe but hadn’t managed to capture reasonable photos of. So, on the first full day on the island, we decided to take a morning boat trip to Düne (where it was located) under the motto ‘you can’t have it until you’ve had it.’ On the beach, there were plenty of pipits and wheatears, but we quickly had the bird in sight. However, the bird was flying up and down quite a bit, making photography quite challenging. After a while, Menno decided to take a walk inland, but I decided to stay a bit longer. Since it blended quite well with its surroundings, it was initially a bit tricky to relocate when it flew away. The fun part of following the same bird for a while is that after some time, I could clearly see that it forages differently than the meadow pipits. So, after a while, I could easily pick it out from a distance, even without binoculars. With some patience, it also came closer from time to time, allowing for fairly successful photos. When the area started getting busier with walkers, I decided it was time to call it a day, messaged Menno, and we went for coffee and cake. Traditions should be cherished. In hindsight, it was a good decision to go that day because the bird had flown away the next day. Sometimes, luck is on your side 😉 .