Een paar maanden geleden werd er hier vlakbij een Grauwe Gors ontdekt. Goed, het beestje had maar één staartpen, maar tegenwoordig geldt: beter één staartpen in het land, dan een volle staart elders. Want deze, ooit algemene, soort is sinds het midden van de jaren tachtig zo goed als uit ons land verdwenen. Iets met de mens, die vakkundig broedbiotopen om zeep helpt. Over om zeep helpen gesproken, ik moet hij deze soort altijd denken aan de horrorfilm ‘Children of the Corn’ (gebaseerd op een verhaal van Stephen King), geheel toevallig ook uit het midden van de jaren tachtig (1984). Daarin hebben de kinderen van het dorpje Gatlin alle volwassenen naar de eeuwige jachtvelden geholpen. Best creepy vond ik dat. Maar dit terzijde. Enfin, het beestje hier trok wekenlang veel bekijks. Niet omdat ‘ie er nou zo prachtig uitzag met die ene staartpen, maar hé: hij is schaars. En daarmee interssant voor velen. Maar de twee keer dat ik het gebiedje ook even bezocht, was ‘ie natuurlijk in geen velden op wegen te bekennen. Maar goed, het is ook een vrij onopvallend beestje, dat gemakkelijk in het hoge gras verdwijnt. Geen ramp gelukkig, want ik zou dit voorjaar toch naar Spanje gaan. Kon ik dus net zo goed die gors daar even meepikken. Want in tegenstelling tot hier, zijn ze in het Zuiden nog talrijk aanwezig. En wel zo leuk: met staart en al. Luid zingend, veelal langs de weg vanaf paaltjes en draden. Tijdens ons verblijf ging er dan ook geen dag voorbij zonder Grauwe Gors. Met die plaatjes daar kwam het dus wel goed en het weer was er daarnaast ook nog eens aangenamer. Geen donsjack en kaplaarzen, maar shorts ens slippers. Dus tel je zegeningen zou ik zo zeggen… Wel vreemd trouwens dat op de meeste plekken waar ik de gorzen zag, in de wijde omtrek geen levende ziel te bekennen leek. Misschien is mijn associatie met die film dan toch niet zo héél gek? 

A few months ago, pretty close to where I live, a Corn Bunting was reported. Okay, it only had one rectrix left, but nowadays the motto is: better one rectrix in The Netherlands, than a full tail abroad. As this, once so common, bird has disappeared since the mid eighties from our country as a breeding species. Something with the human race expertly killing other creatures’ breeding grounds. Speaking about killing, this species always makes me think of the horror movie ‘Children of the Corn’ (based on a story by Stephen King), coincidentally also released in the mid eighties (1984). In this movie, the children from a small village called Gatlin have helped all adults to the eternal hunting grounds. Quite creepy in my opinion. But okay, back to the bird: this bunting attracted quite some people over the weeks. Not as it looked so great with the missing rectrices, but hey: it’s rare. Which means interesting to many birders. But both times I visited the area, it was nowhere to be found, of course. It’s quite a non-descript bird and disappears easily in the vegetation. Ah well, I was going to visit Spain in Spring anyhow. I could as well try my luck for some nice images there. As, opposed to here, there they are still abundant. Complete with all rectrices and all, loudly singing from poles and wires along the country roads. So, during our stay, not a day went by without Corn Buntings. So, which the imagined images it turned out quite okay. Besides, the weather was much nicer as well. No down jacket and wellingtons, but shorts and flip-flops. I’d say: count your blessings… by the way, strangely enough on most locations where I found the buntings, there was not a living soul in sight. Maybe the link with that movie is not so far-fetched after all?