Voor ons vertrek naar Fuerteventura appte Bouke me nog: mochten we een roodsnavelkeerkringvogel zien en een foto kunnen maken van de vogel in vlucht, dan zou dat toch wel de kers op de taart zijn. Niet zo’n raar idee, want de soort broedt al enige tijd bij de rotskust van het eiland, en hoewel de plek min of meer geheim wordt gehouden, was de kans natuurlijk aanwezig dat we er eentje zouden zien. Maar dat het zó spectaculair zou worden, dat hadden we vantevoren niet kunnen bedenken. Tijdens onze voorbereiding vonden we diverse meldingen van een vogel op een andere, wat wonderlijkere plek: bij een winkelcentrum. Huh? Yep! Weliswaar gelegen aan zee, maar toch. Omdat de vogel daar toch wel met enige regelmaat was gezien, en we ook foto’s zagen met bebouwing op de achtergrond (en de locatie dus wel zou kloppen), besloten we er toch maar even te gaan kijken. Je weet tenslotte maar nooit. En verdraaid, na een uurtje wachten vloog er opeens een keerkringvogel rondjes boven ons hoofd. Omdat ‘ie elke keer min of meer hetzelfde rondje maakte, konden we massa’s foto’s maken, en op een gegeven moment ook wat experimenteren met tegenlicht en dergelijke. Soms vloog de vogel zelfs zo laag dat ‘ie rakelings over de hoofden van passerende toeristen vloog. Dit ging even zo door, tot de vogel opeens leek te landen bij een kunstmatige vijver. We liepen er snel heen, maar aldaar aangekomen was de vogel in geen velden of wegen meer te bekennen. We maakten nog wat grappen over een ‘batcave‘ waarin ‘ie verdwenen kon zijn maar besloten, toen we alles grondig hadden afgespeurd en het donker werd, om te gaan eten. Het was ons een raadsel waar de vogel was gebleven. Maar goed, hij zou toch wel gewoon ongezien zijn weggevlogen, zo bedachten we terwijl wat Indiase tandoori gerechten naar binnen werkten. Tijdens onze tweede bezoek herhaalde het hele ritueel zich. Deze keer moesten we bijna twee uur wachten tot de vogel opeens, vanaf zee, kwam aanvliegen. Ook nu was het weer rondjes vliegen, nog wat bakkeleien met de aanwezige meeuwen en casarcas, waarna de vogel even op de betonnen rand van de vijver ging zitten. Een vreemd gezicht, zo’n ‘zeesoort’ op een menselijk bouwwerk, maar vooruit. En na weer wat rondjes te hebben gevlogen, was ‘ie wederom opeens weer compleet verdwenen. We brachten nog een derde bezoek, en ook nu weer hetzelfde verhaal. Terwijl we nog even met twee Engelse vogelaars stonden na te praten over dit toch wel wonderlijke gebeuren, hoorden we opeens een stern-achtig gekrijs ergens bij de rand van de vijver. Even later kwam de keerkringvogel tussen de rotsblokken, die naast de vijver lagen, vandaan gekropen. Aha.. dáár zat ‘ie dus de hele tijd.. toch die ‘batcave’! Bij nadere beschouwing trouwens niet eens zo’n heel gekke plek voor deze soort, aangezien het wel wat leek op de rotsen langs de kust, waar hij zich normaal ophoudt.. Ware het niet dat hier natuurlijk ook nog wel wat katten rondhingen. Enfin. Het mysterie was dus opgelost, hoewel we het allemaal toch wel redelijk bizar vonden. Maar goed, wij hadden onze ‘kers op de taart’ kregen op een manier die we niet gauw zullen vergeten. Want het is natuurlijk een uitzonderlijk prachtige vogel. Ik had hem al eens in Kaapverdië gezien, maar om ‘m nu maar liefst aan aantal keren achter elkaar en dan van zo dichtbij te kunnen zien .. wow!

Before leaving for Fuerteventura, Bouke texted me: if we could see a red-billed tropicbird and be able to take a picture of the bird in flight, that would be the icing on the cake. As the species has been breeding on the island for some time, although the place is more or less kept secret, there was always a chance that we would see one. But we could not have imagined that it would be so spectacular. During our preparations for our trip, we found reports of a bird in a somewhat strange place: at a shopping center. Huh? Admittedly: it was located by the sea, but still. Because the bird had been seen there with some regularity, and we also saw photos with buildings in the background and it would therefore seemed to be a correct pointer, we decided to take a look. After all, you never know. And damn, after an hour of waiting, it suddenly flew circles above our heads. Because it made more or less the same round every time, we were able to take lots of photos, and at a certain point also experiment with backlighting and the like. Sometimes the bird circled so low, that it just flew over the heads of passing tourists. Until the bird suddenly seemed to land at an artificial pond. When we quickly walked towards it, however, the bird was nowhere to be seen. We made some jokes about a ‘batcave’ in which it could have disappeared and decided, when we had searched everything, to call it a day and head for dinner. A complete mystery where it had gone. Surely it would have flown away unseen, or so we thought. During our second visit, this ritual repeated itself. This time we had to wait almost two hours until the bird suddenly flew in from the sea. Again some circling, some squabbles with the seagulls and Rudy Shellducks present, after which the bird sat down on the concrete edge of the pond. Strange place, but okay. After some more rounds of flying, it was suddenly completely gone again. We made a third visit, and again the same old story. While we were talking to two English bird watchers about this strange event, we suddenly heard a tern-like screeching somewhere near the edge of the pond. A moment later the tropic bird came crawling out from between the boulders that lay next to the pond. Well well well.. so that’s where it sat all the time.. Not such a strange place for this species, as it looked a bit like the rocks along the coast where it normally hangs out.. The mystery was solved, although we still found it all quite strange. That said, we had the icing on the cake in a way that we will not soon forget. As what a beautiful bird it is. I had seen it already on Cape Verde, but to be able to see it several times like this year and so close.. wow!