In de zomer van 1973 was ik met mijn ouders en broer op vakantie op Texel. Vlak bij ons vakantiehuisje (genaamd ‘stormmeeuw’), dat in de duinen lag, riep elke dag een Koekoek. We zagen het beest nooit, maar het geluid maakte grote indruk op me. Wanneer ik in bed lag, nam de vogel in mijn verbeelding enorme proporties aan en ik was dan ook als de dood voor de Koekoek. Ondanks dat ik nog nooit een vogelgids had ingezien (ik was drie jaar oud), had ik toch de belangrijkste kenmerken op een rijtje. Want, volgens de familieverhalen, wist ik opeens vanuit het niets te melden: “de Koekoek heeft een emmer en een schep, en een donkerblauw fornuis”. Die emmer en die schep waren nog wel te duiden, gezien onze bezoekjes aan het strand. Maar waar dat donkerblauwe(!?) fornuis opeens spontaan vandaan kwam heeft nooit iemand kunnen achterhalen. Jaren later zag ik wel eens plaatjes van enorme koekoeksjongen die gevoerd werden door arme, kleine zangvogeltjes. Het beest leek inderdaad, in verhouding, supergroot. Ondanks dat ik pas drie was, had ik dus toch maar mooi aangevoeld dat die beesten doodeng zijn en inderdaad gewoon van geen kant deugen! Daarom ben ik de rest van mijn leven dus maar met een grote boog om deze soort heen gelopen. Hoorde ik ergens een Koekoek? Wegwezen hier, snel terug naar de auto! Echter, een tijdje geleden zat er een koekoeksjong hier in de buurt, dat zich nogal goed liet fotograferen, te oordelen naar het aantal foto’s dat ik links en rechts voorbij zag komen. Ik twijfelde kort of ik er heen zou gaan, maar besloot toch maar even te wachten. Na twee weken zat ‘ie er echter nog steeds, en er leken in die periode onder de bezoekers geen slachtoffers te zijn gevallen. Misschien was de vogel toch minder gevaarlijk dan gedacht. Daarbij, dit was nog maar een jong… Dus heb ik alle moed verzameld en ben ik gaan kijken. “Flooding” heet dat ook wel in de psychologie: jezelf willens en wetens onderdompelen in de situatie waar je zo bang voor bent. Wat ik aantrof was helemaal geen monster, maar een allervriendelijkst beestje, dat ook nog eens leuk poseerde. En ik kan je zeggen: een enorm gevoel van opluchting maakte zich van mij meester. Al die jaren was ik dus voor niks bang geweest! Benieuwd wat mijn volgende grote angst is die ik van mijn schouders kan laten vallen….
In the summer of 1973 my family vacationed on the island of Texel. Close to our holiday home (named ‘mew gull’), situated in the dunes, every day a Common Cuckoo called. We never saw the bird, but the sound made a huge impression on me. When I was in bed, in my imagination the bird was huge, so I was scared shitless of this bird. Despite the fact that I had never read a field guide (I was three years old at the time), I knew how to ID it. As, according to the family legend, out of nowhere I suddenly said: “The Cuckoo has a bucket, a spade and a dark-blue stove”. The bucket and the spade made some sense, as we paid frequent visits to the beach of course. But where the dark-blue(!?) stove came from, nobody has ever been able find out. Years later I stumbled upon images of some sad, terrified warbler feeding an enormous Cuckoo chick. The bird looks, in comparison, very large indeed. Even while only three years old, I had sensed that those birds are scary indeed and are simply no good! So that’s why I always made sure to stay far out of their way. Did I hear a Cuckoo? Quickly back to the car! A short while ago, however, a Cuckoo chick was seen regularly close to where I live, and let itself be photographed pretty easy, judging from the many shots I saw here and there. I doubted if should I go there as well, but decided to wait a bit. Two weeks later the bird was still there. And – more important – no victims among the visitors had been reported. So maybe if wasn’t such a dangerous creature after all. And, of course, this was still a young bird…. So, I finally got myself together and gave it a try. This is called “flooding” among psychologists: placing yourself intently in the situation you fear most. What I found however was not a monster all, but a friendly looking bird that worked along pretty nicely as well. And I can tell you: my relief was enormous. All those years I had been afraid for nothing! Curious what my next big fear is that I can let go off….
Remco van Daalen
20 Aug 2021Erg mooi blog geworden met een levensecht en boeiend verhaal erbij. Toch eerst ff terughoudend en 2 weken op gepaste afstand afwachten en dan genadeloos en keihard deze foto schieten!! Ik zeg: H-E-L_D!
“Benieuwd wat mijn volgende grote angst is die ik van mijn schouders kan laten vallen…. “. Hahaha die kan ik je wel vertellen, maar doe ik niet. Die kom je vast en zeker ooit ergens tegen! ;-p
Ciao.
Remco
ZeBirdMan
20 Aug 2021Dankjewel vriend ! Ik ben benieuwd wie ik tegen ga komen dan hahaha.. Grtz, H.
Gerard Visser
21 Aug 2021Mooi verhaal Hans.
Leuke nostalgische foto ook!
De meesten van ons kennen wel een paar angsten, maar óf ik heb ze verdrongen óf de mijne vielen wel mee, want ik kan me dit soort dingen niet herinneren.
Wel heel stoer van je dat je het gevaar in de ogen durfde te kijken!
gr
G
ZeBirdMan
21 Aug 2021hahaha, dankjewel Gerard ! Ik ga gewoon dapper door ! Tot ziens in het veld weer, H.
Henk de Bes
27 Aug 2021Het was op het strand bij de Zuidpier van IJmuiden. Ik was op het strand bezig om Sneeuwgorzen te fotograferen. Jij was daar ook mee bezig Jij zat schuin t.o.v. de stenen, ik zat er recht voor. Toen ik later je foto’s zag dacht ik, Koekoek, je had gewoon het betere standpunt. Onbewust heb je mij dus les gegeven, waarvoor dank. Ben overigens heel blij met mijn eigen Sneeuwgorzen foto’s.
Nee, je kent mij niet maar ik bewonder je foto’s nu een aantal jaren.
ZeBirdMan
27 Aug 2021Hallo Henk, dank voor je reactie, leuk om te lezen. En uh, onbewust graag gedaan 😉 . Volgende keer maar even gedag zeggen dan ! Groet, Hans
Sjors
17 Sep 2021Erg geinige mijmeringen en prachtige “plaatjes”. Gaat voort, gaat voort!
Groet, Sjors
ZeBirdMan
21 Sep 2021Hey Sjors, dankjewel weer 🙂 ! Ik ga moedig voorwaarts … Groet, Hans