Enkele dagen geleden besloten we spontaan een paar dagen naar de Eifel, in Duitsland, te gaan. Lekker even een paar dagen eruit en gewoon wat wandelen. De camera nam ik mee, want je weet maar nooit. Omdat we tijdens de meeste wandelingen en op vrij veel plekken waterspreeuwen zagen, bedacht ik dat ik dan net zo goed ook wel een fotopoging kon wagen. Maar, zoals meestal in dit soort gevallen, lieten ze zich toen ik eenmaal gewapend met de camera de oevers van snelstromende beekjes afstruinde niet of nauwelijks meer zien. Bleven ze tijdens onze wandelingen rustig zitten, zodra ze de camera zagen gingen ze er vandoor óf bleven ze op onmogelijke afstand. Wel hadden we een stelletje dat zich gedurende meer dan een uur, weliswaar op afstand, prima liet zien. Zwemmen, duiken, poetsen en zingen – ze lieten zo ongeveer alles zien wat ze in huis hadden. Soms had ik er twee tegelijk in één kijkerbeeld, dat was dan weer nieuw zeg maar. Uiteraard maakte ik ook wat plaatjes, maar de meeste gingen linea recta te prullenbak in. Enkele besloot ik toch te bewaren, als herinnering. “Creating memories” is tenslotte waar het om gaat vandaag de dag. Denk ik. Hoewel? Een fatsoenlijke foto zou ook wel leuk zijn. Enfin.

A few days ago, we spontaneously decided to spend a few days in the Eifel, Germany. A little getaway to enjoy some light hiking. I brought my camera along—because you never know. Since we spotted White-throated Dippers on most of our hikes and in quite a few places, I figured I might as well try to photograph them. But, as is often the case, the moment I roamed the banks of fast-flowing streams armed with my camera, they were nowhere to be seen. While they sat calmly during our walks, as soon as they saw the camera, they either took off or stayed at an impossible distance. However, we did come across a pair that allowed us to observe them for over an hour—albeit from a distance. Swimming, diving, preening, and singing—they put on quite the show. I took some shots as a keepsake, though most ended up straight in the trash. I decided to keep a few though, as a memory. After all, “creating memories” seems to be what it’s all about these days. Or is it? A decent photo would have been nice too. Ah well.