Ooh, that’s why I’m easy
I’m easy like Sunday morning
That’s why I’m easy
I’m easy like Sunday morning
“Easy” – The Commodores, 1977
We kennen ze allemaal wel: de spannende verhalen over hoe ongelooflijk moeilijk het was om een bepaalde foto te maken. Uren (of soms zelfs dagen) moeten wachten in een koude, vochtige greppel, terwijl het ongedierte kruipt waar het maar gaan kan. Dat je je fotorugzak openmaakt en de ratten eruit springen. Maar dan dat enorme gevoel van gelukzaligheid dat zich meester maakt van de fotograaf wanneer hij eindelijk dat ene, superspeciale moment weet vast te leggen. Unieke momenten, een leven lang op gewacht. Spoiler alert: het kan verstandig zijn om sommige van die verhalen met een korreltje zout te nemen. Want niet zelden betreffen de enige ontberingen het doden van de tijd in een verwarmde (en betaalde) hut terwijl je (samen met een roedel andere fotografen) zit te wachten tot die wolf eindelijk het bos uit komt sjokken om het klaargelegde voer op te peuzelen. Enfin. Het kan allemaal natuurlijk ook anders. Zo heb je van die Sneeuwgorzen die voor de duvel niet bang zijn, dagenlang op precies dezelfde plek blijven rondscharrelen en er ook nog eens leuk uitzien op een plaatje. Het toppunt van zo’n beestje had ik jaren geleden, toen er een vogel was die – wanneer er een jogger langskwam – opvloog, om een minuut later op exáct dezelfde plek weer te landen. Serieus he? Ik hoefde niet eens opnieuw te focussen. Onlangs bezocht ik weer zo’n ‘pretgors’, hier heel dichtbij. Retetam beestje, supermakkelijk te vinden en ook nog eens doorlopend beschikbaar voor het publiek. Leuk voor de foto, maar er is met de beste wil van de wereld geen stoer verhaal over te schrijven 😉 …
We all know them: those exciting stories about how incredibly difficult it was to make a particular photo. Hours (or sometimes even days) of waiting in a cold, humid ditch, with vermin creeping into all the places it can. That, when you open your photo bag, rats are jumping out of it. Or the enormous feeling of joy that comes to the photographer when he finally makes that super special shot. Unique moments, a once -in-a-lifetime event. Spoiler alert: it can be wise not to take some of those stories too literally. Since, in reality, the only hard work often only was killing some time in a heated (and paid-for) hide while waiting (together with a pack of other photographers) for the wolf to finally come out of the forest to feast on the food that had been laid out for it. Whatever. But, there’s a whole different approach as well. For instance Snow Buntings, which are usually not really shy, can sometimes be found roaming around the same spot for days. On top, they also look pretty cute on a photo. Some years ago, there was one individual that – after flying up because of a passing runner – landed exáctly on the same spot again. Seriously – I didn’t even had to adjust my focus. Recently I visited one of those ‘fun-buntings’ again, very close to my home. A little, tame bird. Very easy to find and always available for whoever wanted to have a look or take a shot. Nice for shooting, but I wouldn’t know for the world how to come up with a tough story about ‘the making of’ in this case 😉
