Stel je eens voor: planten die barstten van het voedsel, talloze kleine snelle vogeltjes die honger hadden, een stevige wind en een enthousiaste medefotograaf. Het bleek op zijn zachtst gezegd een wat chaotische cocktail. Onlangs bevond ik me temidden van zo’n perfecte storm. Zoveel vogels dat je niet meer weet waar je de camera op moet richten. De wind maakt het je daarnaast lastig om je lens enigszins stil te houden. En heb je net een mooi model in beeld, dan zit de vogel een microseconde later alweer op een andere plek. Klaarblijkelijk is het een soort ‘vogel fast food’ wat ze eten: het vult voor geen meter dus je moet wel aan de gang blijven. Ondertussen slaakt je medefotograaf voortdurend kreten van verrukking over hoe geweldig vrij die ene zit. Welke ene? Oh – dié ene. En niet ‘zit’ maar ‘zat’ inmiddels. Pestkop, die vriend. Ondanks dat je dus driftig aan het fotograferen bent, heb je continu het idee achter de feiten aan te lopen en voortdurend de beste momenten nét te missen. Ook je gevoel voor tijd lijkt van slag: want zit er eindelijk eentje even rustig en helemaal vrij wat te eten, dan schiet je er vrolijk op los gedurende een moment dat een eeuwigheid lijkt te duren. Ondertussen roep je natuurlijk tegen je medefotograaf – die net even de andere kant op staat te kijken – hoe perfect de vogel meewerkt en wat een prachtfoto’s dit zal opleveren. Je zal ‘m krijgen 😉 . Later zal uit de Exif-data blijken dat het allemaal precies twee seconden duurde. Reden om te klagen? Welnee, ben je gek. Beter dan dit krijg je het niet snel. Hard werken, dat wel. Dus dat glas wijn aan het einde van de dag? Méér dan verdiend!

Now imagine this: vegetation loaded with food, many fast and tiny hungry birds, strong winds and a stoked fellow photographer. It turned out to be a chaotic mix, to put it mildly. Recently, I found myself amidst such a perfect storm. So many birds around that one can’t decide at which one to aim the camera. The wind makes it hard to keep the lens steady. And just when you have a nice bird in your viewfinder, a microsecond later it already has left the scene again. Apparently it’s the birds equivalent to fast food: it doesn’t fill the stomach in the least, so you need to keep shoving the stuff in. Meanwhile your friend is hyper about the one bird that just was sitting free. Which one? Ah, thát one. And not sitting free any longer for that matter. Bully-friend. And despite the fact that you are shooting all the time, you continuously have this feeling of being too late and missing the right moments just by a split second. Besides, you loose all sense of time: because as finally one bird does sit still to eat a bit, you are happily shooting for what seems to last for ages. Meanwhile you tell your friend – who is looking in the other direction – of course, how coöperative that bird is, and how amazing the images will be. Your sweet revenge 😉 . The Exif-data will show later, that the moment lasted exactly two seconds. Reasons to complain? Hell no! It doesn’t get any better than this. Hard work, for sure. So that glass wine at the end of the day? More than deserved.