Eind jaren tachtig, begin jaren negentig (mijn studententijd) was ik regelmatig met mijn klimmatties te vinden in De Zwarte Ruiter, een café (en tegenwoordig ook poppodium) in Den Haag. Het ging dan om gezelligheid, bitterballen en bier. Meestal Westmalle Tripel. Een lekker stevig biertje, dat we natuurlijk kenden van onze klimweekenden in België. Jaren later, toen ik inmiddels aan het werk was, had ik meestal op maandag vrij en bij goed weer liep ik dan halverwege de ochtend even naar De Zwarte Ruiter om daar in alle rust de Volkskrant te lezen, met een stevige kop koffie en meestal ook nog maar direct een tosti. Lekker man! Tegenwoordig is mijn associatie met de ‘zwarte ruiter’ er voornamelijk eentje van het liggen in de modder. Okay, een iets andere ruiter in dit geval – geen ridder te paard – maar een fijne steltloper. Sierlijke vogels, die ook op een afstandje nog prima afsteken tegen de omgeving. Onlangs lag ik weer eens in een onmogelijke houding in de blubber om wat plaatjes van deze soort te schieten. Ook weer op een maandagochtend. Na een dik half uurtje dacht ik: “ik word hier te oud voor”. Eenmaal thuis, tijdens het wegzetten van de fotorugzak, schoot mijn nek muurvast, en kon ik nauwelijks meer naar links draaien. Twee dagen later, inmiddels op de behandeltafel bij de manueel therapeut, nam ik me voor een volgende maandag maar weer eens ouderwets voor koffie en een tosti te gaan. De Volkskrant heb ik nog steeds, dus die kan weer mee. En foto’s van zwarte ruiters inmiddels ook, dus die kunnen wel even wachten. Maar bovenal: koffiedrinken is volgens mij een stuk beter voor mijn nek en rug 😉 …

In the late eighties, early nineties (my student days), you could often find me with my climbing buddies at De Zwarte Ruiter,  a café (and nowadays also a music venue) in The Hague. Translated the name reads “Black (horse) Rider”. It was all about having a good time, enjoying some bitterballen, and drinking beer. Usually Westmalle Tripel. A tasty, strong beer that we were familiar with from our climbing weekends in Belgium.Years later, when I was already working, I usually had Mondays off, and on good weather days, I would walk over to De Zwarte Ruiter in the middle of the morning to peacefully read the Volkskrant newspaper with a strong cup of coffee and usually also a grilled cheese sandwich. It was great! Nowadays, I find myself lying in the blubber with Spotted Redshanks, the Dutch name of which translates into “Black Rider”. Okay, not knights on horseback, but charming waders. Graceful birds that still stand out well in the environment from a distance. Recently, I found myself in an impossible position in the mud again to take some pictures of this species. After half an hour, I thought, “I’m getting too old for this.” Once back home, my neck was completely stiffened, and I could hardly turn it to the left. Two days later, on the treatment table with the manual therapist, I decided that some next Monday, I should go back to having coffee and a grilled cheese sandwich. I think that’s much better for my neck and back 😉 ….