Het regent arctische zeldzaamheden in Nederland momenteel. Had ik vorige week nog een Pacifische parelduiker, gisteren kon ik een geelsnavelduiker zien en zelfs fotograferen. En terwijl ik dat aan het doen was, werd nota bene de ‘eend der eenden’ gemeld vanaf Texel: een heuse brileider. Maar even terug naar die geelsnavelduiker: die werd enkele dagen geleden al ontdekt, op een plassengebied hier in de buurt. Nu had ik er twee jaar geleden al eentje gezien en die leek meer dood dan levend. Om eenzelfde treurnis nog een keer te gaan bekijken, en dan ook nog eens met honderden mensen, leek me niet zo’n goed idee, dus ik liet de vogel maar even voor wat het was. Gisteren scheen de zon uitbundig, en ik besloot een dagje te gaan vogelen, en en-passant ook te kijken of ik de duiker konden vinden. Dat valt in dat gebied niet mee: het is een aaneenschakeling van plassen, kreekjes en eilandjes. Ik ga daar wel eens kajakken en dan is dat juist superleuk, maar nu….Daarnaast is veel privé-terrein, is van ‘hier’ naar ‘daar’ komen vaak nog een hele omweg én legt de vogel behoorlijk afstanden af. Nadat ik een aantal plekken had bezocht, besloot ik nog even bij de plek langs te gaan waar ik als eerste had gekeken. Toen ik daar aankwam stonden er circa 25 mensen met telescopen en camera’s: de vogel was te zien, echter erg ver weg. Omdat het lekker weer was en er enkele bekenden waren, besloot ik nog even te blijven hangen. Net toen ik toch maar eens wilde opstappen (en enkele hardcore vogelaars met gierende banden richting Texel waren vertrokken toen de melding van voornoemde brileider binnenkwam, wat voor mij helaas geen optie was die dag) leek de vogel onze kant op te koersen. Samen met twee bevriende fotografen (Kevin Sundermann en Lesley van Loo), we vormden een soort A-Team, overlegden we even: hij zou naar onze oever kunnen komen, maar ook nog afbuigen richting een ander stuk. Lesley wees terecht op het licht, dat op het andere stuk in elk geval beter zou zijn. We besloten dus op die laatste optie te gokken. Aldus sprintten we naar de pont (alle anderen bleven achter), om ons daarna – hopelijk – strategisch op een steiger te positioneren. Na een tijdje wachten kwam de vogel weer in beeld, en zwom zowaar ‘onze’ kant op ! Alleen nog wel steeds helemaal aan de overkant.. Daar ‘snorkelde’ hij een tijdje om vervolgens te duiken. Niet veel later dook ‘ie pal voor onze neus op. De teleconverter zat er nog tussen en die durfde ik er niet tussenuit te halen uit angst de vogel weg te jagen. Het werden dus ‘foto’s van dichtbij’, niet mijn gebruikelijke werkwijze. Maar ook niet iets om over te klagen bij deze soort. En: elke nadeel.. zo krijg je wel een mooie blik op die gigantische snavel ! Wat een joekel. De vogel oogde beduidend fitter dat het dier van twee jaar geleden, dus was ik deze keer wél blij met zowel de waarneming als de foto’s. Tevreden namen we het pontje terug en gingen ieder ons weegs. “I love it when a plan comes together”. 

It is currently raining Arctic rarities in the Netherlands. Just last week, I spotted a Pacific Loon, and yesterday, I was able to see and even photograph a Yellow-billed Loon. While I was doing that, the “duck of ducks” was reported from Texel: a genuine Spectacled Eider. But let’s return to that Yellow-billed Loon. It was discovered a few days ago in a lake area nearby. I had already seen one two years ago, and that one looked more dead than alive. The thought of seeing the same sadness again, surrounded by hundreds of people, didn’t appeal to me, so I decided to let the bird be for the time being. Yesterday, the sun was shining brightly, so I decided to spend the day birdwatching and, incidentally, try to find the loon. That’s no easy task in this area—it’s a network of lakes, creeks, and small islands. If sometimes go there kayaking, and then it’s much fun, but now.. Much of the land is private property, getting from ‘here’ to ‘there’ often involves a big detour, and on top the bird itself covers considerable distances. After visiting several spots, I decided to return to the first location I had checked. When I arrived, about 25 people with telescopes and cameras were gathered—the bird was visible, but very far away. Since the weather was nice and there were a few familiar faces, I decided to stick around for a bit. Just as I was about to leave (while a few hardcore birders sped off toward Texel upon hearing the Spectacled Eider report—sadly, not an option for me that day), the loon seemed to be heading in our direction. It could, however, swim toward our shore or veer off toward another area. Along with two photographer friends (Kevin Sundermann en Lesley van Loo) — making us a sort of A-Team—we decided to gamble on the latter possibility. Lelsey pointed out, rightfully, that the light would at least be more in our favor at the second option. So, we sprinted to the ferry (leaving everyone else behind) and positioned ourselves strategically on a jetty, hoping for the best. After a bit of waiting, the bird came into view and began swimming toward us! However, it stayed on the far side of the water. It snorkeled there for a while before diving. Not long after, it surfaced right in front of us! I still had my teleconverter attached and didn’t dare remove it, afraid of scaring the bird away. As a result, I got some very close-up photos, not my usual style. But every disadvantage has its upside—it gave me an excellent view of that massive bill! What a behemoth. The bird appeared significantly fitter than the one from two years ago, so this time I was genuinely happy with both the sighting and the photos. Content with our success, we took the ferry back and went our separate ways. “I love it when a plan comes together.”