Tien jaar geleden, in 2013, combineerde ik een werktrip naar Zweden met een dagje kraanvogels fotograferen. Dat was een eitje, want ik had een soort doodskist geboekt.  Daar zou ik een dag in gaan zitten en de kraanvogels kwamen daar dan naartoe, zo was het idee. Precies zo geschiedde en ik maakte lollige plaatjes van kraanvogels en wilde zwanen. Hoe gemakkelijk wil je het hebben? Enkele weken geleden hadden we redelijk spontaan bedacht om een paar weken naar Zweden te gaan, deze keer op vakantie. Doel: kajakken, kanoën, klimmen, wandelen, fietsen, natuurlijk wat vogelen, en ook gewoon een beetje chillen. Toen bleek dat er nog plek was in de auto, besloot ik last minute toch ook nog maar om de camera achterin te gooien. Veel zou er weliswaar niet van fotograferen komen (midden in de zomer, hard licht, weinig vogels), maar ja, je zal maar opeens een tamme Zweedse uil in de tuin hebben, dan sla je je natuurlijk voor je kop als je alleen je iPhone hebt om wat plaatjes mee te schieten. Af en toe zagen we vanuit de auto kraanvogels in de velden, maar meestal (te) ver weg en op plekken waar ik niet zomaar kon stoppen. Toch begon ik te fantaseren over een plaatje. De kraanvogel is voor mij namelijk een haast mythische vogel, dus wilde ik ‘m wel weer eens fotograferen ook. Dat bleek echter gemakkelijker gedacht dan gedaan. Want ik zag ze weliswaar met enige regelmaat, maar meestal op momenten dat ik de camera niet bij me had, en dan vaak ook nog eens ver weg. Op een ochtend, wel met camera, vond ik zelfs een hele groep. Maar ja, je kent het wel: in Zweden is het altijd zonnig en op grote afstand heb je dan al snel last van hittetrilling. Toen ik er eindelijk twee had op een veld dat kansen leek te bieden, verscheen er opeens uit het niets een bermmaaimachine, waardoor de kraanvogels het bos inliepen en niet meer terugkwamen. Sta je ergens in de ‘middle of nowhere’, komt er opeens zo’n ding langs. Enfin. Lang verhaal kort: het wilde allemaal dus niet echt lukken en het werd daarom langzaam een obsessie. Maar onverwacht lachte het geluk mij toch opeens toe. Want toen we een rondje liepen bij een bezoekerscentrum in  ‘Nationaal Park Store Mosse’ zag ik opeens door de struiken, dichtbij, een kraanvogel staan, die mij stokstijf stond aan te kijken. Terwijl ik tegen Dominique, die iets voor me uit liep, riep “niet bewegen!”, richtte ik mijn camera en maakte razendsnel wat foto’s. Geweldig, wat een kans! Toch kreeg ik opeens een wat raar gevoel. De meeste kraanvogels beginnen namelijk langzaam van je weg te lopen als ze het niet helemaal vertrouwen, maar deze bleef doodstil staan. Geen wonder, want hij was van hout – zo bleek. Tja, ik had het natuurlijk kunnen weten: Zweden = Ikea = platte dingen van hout. Domique was trouwens gewoon doorgelopen, want zij had natuurlijk allang gezien dat het een neppert was en dacht daarom dat ik gewoon weer eens een megaflauwe grap maakte. Allemachtig, dat ik hier in was getuind zeg .. een lekkere vogelaar was ik. En wat dacht ik dan eigenlijk wel: dat er gewoon ergens op een metertje op twintig doodleuk een kraanvogel stil zou blijven staan wanneer je langs wandelt? Ik besloot alle opnames te deleten, op eentje na. Beter iets dan niets, al is het van hout. Als je naar Parijs gaat en door de mist de Eiffeltoren niet hebt gezien, koop je ook gewoon een koelkastmagneet. Toch? Gelukkig kwam het allemaal enkele dagen later toch  nog enigszins goed, toen ik twee kraanvogels trof die redelijk dicht langs de weg zaten en op een plek waar ik in elk geval een paar plaatjes kon maken. Niet te vergelijken met de foto’s ik tien jaar geleden maakte vanuit mijn kist, maar toch leuk genoeg om blij mee te zijn. Binnenkort dan maar eens kijken of ik die houten roerdomp bij het bezoekerscentrum van de Oostvaardersplassen een beetje leuk kan platen. Want ik voel natuurlijk wel een serie aankomen …..

Ten years ago, in 2013, I combined a work trip to Sweden with a day of photographing cranes. That was a breeze, because I had booked a sort of coffin-shaped hide. I would spend a day inside it, and the cranes would come to that spot, that was the idea. And that’s exactly what happened, and I took some nice pictures of cranes and mute swans. How much easier could it get? A few weeks ago, we spontaneously decided to go to Sweden for a couple of weeks, this time for a vacation. The goal: kayaking, canoeing, climbing, hiking, biking, of course some birdwatching, and just relaxing a bit. When I realized there was still space in the car, I decided last minute to throw the camera in the back as well. Granted, there might not be much photography opportunity (mid-summer, harsh light, few birds), but you wouldn’t want to suddenly have a tame Swedish owl in your garden and regret only having your iPhone to capture some shots. Occasionally, we spotted cranes in the fields from the car, but usually far away and in places where I couldn’t easily stop. Still, I started fantasizing about a shot. The crane is almost a mythical bird to me, so now I really wanted to photograph it. That turned out to be easier said than done. I actually only saw them when I didn’t have the camera with me, and often at a distance. One morning, with my camera ready, I even saw a whole group. But you know how it is: Sweden is sunny, and at a great distance, heat haze becomes an issue. Finally, when I encountered two birds in a field that seemed promising, a roadside mowing machine suddenly appeared out of nowhere, causing the cranes to retreat into the woods and not return. Long story short: things weren’t going well at all, and it slowly became an obsession. However, during a walk near a visitor center in a ‘National Park Store Mosse,’ I suddenly saw a crane through the bushes, staring at me frozen in place. While shouting to Dominique, “don’t move,” I aimed my camera and quickly took some photos. Fantastic, what an opportunity! Most cranes start to walk away slowly if they don’t entirely trust the situation, but this one remained completely still. No wonder, because it turned out to be made of wood. Well, I should have known. Sweden = Ikea = flat wooden things. By the way, Dominique didn’t stay still, as she had obviously already realized it was a fake and thought of course I was joking. Falling for this, what a birdwatcher I was. What was I thinking? That there would just be a crane standing still about twenty feet away as I walked by? I deleted all shots, except for one. Better a fake than nothing. If you visit Paris and cannot see the Eiffel Tower because of the fog, you also buy one of those magnets for on the fridge, don’t you? Luckily, a few days later, things somewhat improved when I came across two cranes that were fairly close to the road and in a spot where I could at least take a few shots. Not comparable to those shots from my “hide” back then, but still enjoyable enough to be happy about. Now let’s see if that wooden bittern at the visitor center of the Oostvaardersplassen can be photographed nicely. Because I’m certainly starting to sense a collection coming together…