‘Zalig zijn de eenvoudigen van geest’, zo placht mijn opa te zeggen. In deze tijden zou je er bijna naar verlangen om onwetend te zijn. Want onwetend van de gebeurtenissen in de wereld? Het lijkt me af en toe  heerlijk! Tegelijkertijd wil je toch ook weten wat er gebeurt, zodat je er – binnen de mogelijkheden die je hebt – wat aan (of tegen) kan doen. En hoewel de meeste vraagstukken te groot en complex zijn om in je eentje op te lossen, kun je op kleinere schaal natuurlijk best veel doen. Hulp geven aan diegenen die het nodig hebben, wat vrijwilligerswerk, de planeet wat minder belasten en zorgen dat je op een beetje fatsoenlijke politici stemt. Om maar eens wat te noemen. Enfin, diep in de bossen trof ik onlangs een vrolijk fluitertje, zich ogenschijnlijk van de ellende in de wereld niet bewust. Vrouwtje zoeken, nestje bouwen, jongen grootbrengen en weer terug naar Oost-Afrika. Een overzichtelijk gebeuren. Maar ook dat lijkt natuurlijk simpeler dan het is. Want zijn er wel genoeg insecten om de jongen straks te voeren? Zijn er nog wel genoeg veilige rustplaatsen onderweg? Misschien maakte de vogel zich ook wel zorgen. Maar dapper als hij was, liet ‘ie het in elk geval niet merken. Z’n rateltje klonk namelijk nog net zo opgewekt als andere jaren. Of ‘ie echt onwetend was weten we natuurlijk niet, maar hij liet zich zo op het oog niet kisten. Ik trok me er in elk geval een beetje aan op en kwam vrolijker het bos uit dan dat ik er in ging …

“Blessed are the simple in spirit,” my grandfather used to say. In times like these, you might almost long to be ignorant. Ignorant of the events happening in the world? That sounds wonderful to me. At the same time, you want to know what’s going on so that you can – within your means – do something about it (or against it). And although most issues are too large and complex to solve on your own, there’s quite a lot you can do on a smaller scale. Helping those in need, reducing your burden on the planet, and making sure you vote for somewhat decent politicians, to name a few. Anyway, deep in the woods I recently encountered a cheerful little songbird, seemingly unaware of the world around him. Looking for a mate, building a nest, raising chicks, and then heading off to East Africa again. A straightforward life. But of course, even that is not as simple as it seems. Are there enough insects to feed the chicks later? Are there enough safe resting spots along the way? Maybe the bird was worried, too. But brave as he was, he didn’t show it. His little song sounded just as cheerful as in previous years. So whether he was truly ignorant, we don’t know – but he didn’t let it get to him. In any case, it lifted my spirits a little, and I came out of the woods feeling cheerier than when I went in.