I shot the sheriff – from ‘Burnin‘ – Bob Marley & The Wailers, 1973

 

Je lijkt dit jaar geen waterplasje te kunnen bezoeken of je ziet er steltkluten. De soort is hard op weg dé trash bird van het jaar te worden. Hoewel de oorzaak deels ligt in de extreme droogte in Zuid-Europa dit jaar, lijkt de soort het de laatste decennia sowieso beter te doen in ons land. En dat vind ik wel goed nieuws, want zo’n sierlijke en fotogenieke vogel kan er best bij toch? Maar omdat ie vooralsnog als bijzonder te boek staat, trekt ‘ie ook de nodige mensen. En dat is niet helemaal mijn ding. Het neemt in veel gevallen de lol van het buiten zijn in de natuur een beetje voor me weg. Maar ik ben erachter gekomen dat er een fenomeen is waar ik nog nukkiger van wordt dan van veel mensen bij een vogel: de zelfbenoemde hulp-sheriff. Nooit van gehoord? Wel, dat is iemand die eenzijdig besloten heeft dat hij (of zij) min of meer eigenaar is van de plek en de vogel. Vaak hangt zo iemand er de hele dag rond, om aan iedereen die het horen wil, en vooral ook aan wie het niet horen wil, alles te vertellen met de betrekking tot de vogel- hoewel in de meeste gevallen overduidelijk niet echt ornithologisch onderlegd. Meestal volgt er aansluitend een klaagzang over de toestroom van mensen, fotografen in het bijzonder, en wordt er vervolgens nog een emmer kots over de aanwezigen uitgestort over vogelaars, fietsers, wandelaars, hardlopers, ruiters, hondenbezitters en iedereen die ook maar iets niet naar zijn/haar zin doet. Op de bon slingeren van deze onverlaten gaat niet, dus worden er driftig foto’s gemaakt van mensen die bijvoorbeeld de hond niet kort genoeg aanlijnen en wordt ze nog achterna geroepen dat die zonder pardon naar de instanties zullen worden gestuurd. Want: de hulpsherrif bepaalt de regels, en weet ‘hoe het heurt’. Begrijp me niet verkeerd, elkaar aanspreken op onwenselijk gedrag vind ik alleen maar goed. Sterker nog: dat moedig ik aan. Maar er zijn ook grenzen. Dat hij/zij, door middel van het uren achter elkaar op hoog volume doorkakelen en driftig heen en weer lopen, zélf misschien een stoorzender zou kunnen zijn voor het dier in kwestie, komt geen seconde in hem/haar op. Merk je dit na lang aarzelen heel voorzichtig op, dan kun je rekenen op een blik als die van een vis op het droge. Kun je je echter voor dit fenomeen afsluiten, dan kun je prima in de tussentijd even wat plaatjes maken – je bent er nu toch 😉 …

 

You seem to be unable to visit any puddles this year without seeing Black-winged Stilts. The species is well on its way to becoming the trash bird of the year. Although the cause partially lies in the extreme drought in southern Europe, the species seems to be doing better in our country anyway in recent decades. And I think that’s good news, because such a graceful and photogenic bird is always welcome, right? But because it is unique, it also attracts a lot of people. And that’s not my thing. In many cases, it takes away a bit of the fun of being outside in nature for me. But I have discovered that there is a phenomenon that annoys me even more than just too many people: the self-proclaimed deputy sheriff. Never heard of it? Well, that is someone who has unilaterally decided that he (or she) is more or less the owner of the place and the bird. Often, such a person hangs around all day, telling everyone who wants to hear, and especially those who don’t, everything about the bird – although he (or she) is clearly not really ornithologically skilled. Usually, this is followed by a complaint about the influx of people, especially photographers, and then another bucket of vomit is poured over the present ones about birdwatchers, walkers, joggers, riders, dog owners, and anyone who does anything not to his or her liking. Putting these rascals on the ticket does not work, so photos are taken of people who do not leash their dog short enough, for example, and they are shouted after that they will be sent to the authorities without mercy. Because: the helpsheriff determines the rules, and knows ‘how it should be done’. Don’t get me wrong: confronting one another with unwanted behavior is good, I always encourage that. But there are limits.  It does not occur to him (or her) that, through hours of rambling and back and forth walking, he himself (or she herself) might be a nuisance to the bird. However, if you can shut all this it out, you can take some great pictures in the meantime 😉 …