“Ai-ai-ai-ai-ai-aiiI save the dayI save tomorrowSo I can run awayI save the dayI save tomorrowSo I can run away
De wereld, althans een deel ervan, lijkt volledig mataglap geworden. Leugens en desinformatie spelen de hoofdrol en de westerse democratie zoals we die kennen staat onder hoge druk. Terwijl de Verenigde Staten in rap tempo veranderen in een kleptocratie, oligarchie of gewoon een autocratie, lijkt Europa handelingsverlegen. Lekker dan. Terwijl ik, geplaagd door aanvallen van duizeligheid, onhandig over spekgladde rotsblokken naar de waterlijn klauterde moest ik opeens denken aan mijn jeugd en in het bijzonder aan Roberto Jacketti & The Scooters. Midden in de Koude Oorlog brachten ze in 1984 (hey, is dat niet de titel van een boek dat nu als handleiding voor Musk & Co lijkt te fungeren?) een opzwepend optimistisch liedje uit. Boodschap: het is klote, maar we kunnen ervoor wegrennen en vrolijk zijn. Wegrennen en vrolijk blijven lijkt ook nu het enige devies om niet door te draaien, maar of dat lukt? Hoe dan ook, ik putte in elk geval tijdelijk plezier uit de aanwezigheid van een andere ‘Scooter’: een zwarte zee-eend. Bij een eerder bezoek was het beest ik geen velden of wegen te bekennen, nu kwam ‘ie wél op fotografeerbare afstand. Een zakelijke afspraak had mij naar de Brouwersdam gebracht en omdat een ander overleg niet doorging die middag had ik wat extra tijd. Die besteedde ik dus maar aan deze ‘scooter’. Voor even leek een wereld van ellende ver weg …. het was mijn moment van even ‘wegrennen’. p.s. De Duitse naam ‘Trauerente” past eigenlijk beter bij de tijdsgeest, maar dit terzijde.
The world, or at least part of it, seems to have completely gone haywire. Lies and disinformation take center stage, and the Western democracy as we know it is under immense pressure. While the United States is rapidly turning into a kleptocracy, oligarchy, or simply an autocracy, Europe seems to be paralyzed. Great. While I, plagued by bouts of dizziness, clumsily scrambled over slippery rocks toward the waterline, I suddenly thought back to my youth, especially to Roberto Jacketti & The Scooters. In the midst of the Cold War, they released an uplifting, optimistic song in 1984 (hey, isn’t that the title of a book that now seems to serve as a guide for Musk & Co.?). Message: it’s crap, but we can run away from it and stay happy. Running away and staying cheerful seems to be the only advice now to avoid losing it, but will that work? Anyway, I temporarily found joy in the presence of another Scooter: a Common Scoter. On a previous visit, the bird was nowhere to be seen, but now it was within photographable distance. A business appointment had brought me to the Brouwersdam, and since another meeting that afternoon was canceled, I had some extra time. So, I spent it on this ‘scoter’. For a moment, a world of misery felt far away.. It was my moment of ‘run away’. p.s. The German name for this species (translated: mourning duck) fits these day better.
