Vorige maand brachten we weer ons jaarlijkse bezoekje aan Helgoland, natuurlijk in de hoop weer de één of andere zeldzaamheid aan te treffen. Op de boot, tijdens de heenweg, grapte ik tegen mijn reisgezellen dat ik op het achterdek even kort een roodkeelnachtegaal had gezien, maar dat we die op het eiland wel weer zouden zien. Tot onze stomme verbazing (en vreugde) werd er zowaar eentje gevonden de volgende dag. De tweede voor Helgoland, de derde voor Duitsland. Voor mij was het de tweede keer dat ik er eentje zag. De vogel liet zich af en toe kort bekijken, maar op te grote afstand voor goede foto’s. Leuk was het natuurlijk wel. Twee dagen later zei ik, terwijl we naar het bootje liepen dat ons naar het buureiland Düne zou brengen, dat het wel leuk zou om een izabeltapuit te zien. Niet veel later kwam er een alert binnen van onze regionale appgroep: er was eentje gezien in Katwijk. Helaas voor ons, maar leuk voor de thuisblijvers. Maar nog iets later piepte de appgroep van Helgoland, en wat bleek het geval? Er was zojuist ook een izabeltapuit gevonden op het hoofdeiland. WTF….Met de eerstvolgende boot gingen we naar de overkant en konden aanschuiven bij de andere vogelaars. De vogel hield wat afstand. Van mensen welteverstaan, van honden was ‘ie niet onder indruk. Desondanks liet ‘ie zich prachtig zien en we konden lollige plaatjes maken. Regelmatig rende de vogel rond om dan opeens op te vliegen en een vliegje te vangen. Wat een feest! Nog vol van mijn voorspellende gaven, kocht ik toen we weer in Nederland waren een pakketje aandelen in een zieltogende Nederlandse onderneming. Die aandelen zijn tijdens het schrijven van dit blog inmiddels met 48% gedaald in waarde. Klaarblijkelijk moet je niet té veel willen 😉 ….

Last month, we once again made our annual visit to Heligoland, naturally hoping to encounter some sort of rarity. On the boat, during the trip there, I jokingly told my travel companions that I had briefly spotted a Siberian Rubythroat on the aft deck but that we would surely see it again on the island. To our utter surprise (and joy), one was actually found the next day. The second ever for Heligoland, the third for Germany. It was the second time I had seen one. The bird could occasionally be observed for a short while but was too far away for good photos. Of course, it was fun nevertheless. Two days later, as we were walking toward the boat that would take us to the neighboring island of Düne, I said it would be nice to see an Isabelline Wheatear. Not long after, an alert came through on our regional app group: one had been spotted in Katwijk (NL). Alas for us, but nice for those who stayed at home. But shortly after that, the Heligoland app group chimed in, and what was the case? An Isabelline Wheatear had just been found on the main island. WTF… We took the next boat across and joined the other birdwatchers. The bird kept its distance but showed itself beautifully, allowing us to take some okay pictures. The distance was kept from people only, it was hardly impressed by a passing dog. The bird was running around and every now and then suddenly flew up to catch a fly. What a celebration! Still full of confidence in my predictive powers, I bought a package of shares in a struggling Dutch company once we were back in the Netherlands. At the time of writing this blog, those shares have dropped in value by 48%. Apparently, one shouldn’t push their luck too far 😉 …