Recently we spent some time in the Austrian Alps for a hiking vacation.  After we had arrived at our holiday home, and by then had spent quite some time in the car, we decided to first stretch our legs a bit. A few minutes walking from our house we found a fast flowing mountain stream, usually a good place to look for Dippers. This is their favorite habitat of course: cold and fast flowing waters. Within a minute we saw one (or admitted, Dominique did), to our surprise and joy. As soon as it noticed us, the bird sped off though. A little later, downstream, we also saw a juvenile bird. Conclusion: this seemed like a very promising location. Despite the fact that the stream was a quite deep down from the path, and hence a nice angle of view would be a challenge, I was anticipating on spending some shooting time near the cold water. The following days the vantage point, however, turned out the be the least of my challenges. Twice a day (before and after our hikes) I went to check the place out, but the Dipper turned out to be extremely shy, alas. Already from quite a distance, it noticed me and then would fly off – in hiding. Most of the times it did this behind a waterfall (!) or somewhere between the rocks in an inlay of the bank. Jack (I assumed the bird was named Jack, but it could have been Walther as well of course) had decided not to play along, so much was clear. The second day I also had found its favorite resting place, but that was useless as well, since from there the bird could spy on me and stay put. So, I quickly adjusted my expectations and resorted to ‘bird-in-habitat’-shots. Getting close was not going to work apparently, and chasing the bird around wasn’t a viable option neither of course. Luckily, looking though my binoculars I could see plenty of nice behavior while the bird was searching for food below the water surface. To me, that is always a wonderful sight anyway. The afternoon before our departure, I decided to give it one last try. To my sheer surprise, there was another Dipper present, with a partly clipped tail (that’s why I could tell it was another bird). This individual wasn’t shy at all (as opposed to Jack – or Walther), and slowly crouching over the rocks I carefully could get closer bit by bit. That sounds easier than it was, and I got quite bruised and scratched in the process. But it was worth it. The bird was relaxed: it was preening, sleeping a bit and every now and then it went feeding for some minutes. I got ample shooting time and after a while even didn’t have to be stealth anymore, as the bird was totally as ease with me. After some 45 minutes I decided to call it a day and returned – happy with this unexpected opportunity – home. Thinking: who needs Jack (or Walther) anyway?

Onlangs brachten wij een week door in de Oostenrijkse Alpen. Nadat we aangekomen waren in onze vakantiewoning, besloten we om even de benen te strekken – we hadden tenslotte de nodige tijd in de auto gezeten. Een paar minuten lopen van ons huis was een wildstromende bergbeek, wat meestal een goede plek is om te zoeken naar Waterspreeuwen. Dit is bij uitstek hun favoriete habitat: koud en snelstromend water. Binnen een minuut zagen we (nou ja, Dominique dan, eerlijk is eerlijk) er tot onze vreugde en verrassing al eentje. Zodra hij ons zag, ging ‘ie er echter vandoor. Iets later zagen we stroomafwaarts ook nog een jonge vogel. Kortom: dit leek kansen te bieden. En ondanks dat de beek wat diep lag en een echt mooi standpunt nog een uitdaging zou worden, zag ik me zelf al lekker fotograferen langs het koele water. De dagen erop bleek het camerastandpunt echter het minste probleem. Tweemaal daags (voor en na onze wandelingen) ging ik kijken, maar wat was die Spreeuw schuw zeg. Zelfs op (zeer) grote afstand had ‘ie me meestal al in de smiezen en ging vervolgens de dekking in. Meestal verdween hij achter een waterval (!) of in een rotsspleet bij een inham in de oever. Deze Jack (ik vermoedde tenminste dat hij Jack heette, het had ook zomaar Walther kunnen zijn) had besloten niet mee te werken, zoveel werd me wel duidelijk. Op de tweede dag had ik al wel zijn vaste rustplek ontdekt, maar ook daar had ik niks aan omdat hij me van daaruit veel te goed kon zien en in de gaten houden. Ik heb toen dus maar snel besloten me toe te leggen op ‘vogels in de het landschap’-foto’s. Dichtbij komen lukte toch niet en het beest opjagen en verstoren was natuurlijk niet de bedoeling. Door de verrekijker was er trouwens genoeg leuks te zien wanneer hij druk onder water aan het foerageren was. Dat blijft toch elke keer een mooi spektakel. De laatste middag voor ons vertrek besloot ik nog een laatste poging te wagen. Tot mijn stomme verbazing was er opeens een andere Waterspreeuw, met een wat gehavende staart (daarom wist ik dat het een andere vogel was). Dit individu toonde, in tegenstelling tot Jack (of Walther), totaal geen angst en langzaam kruipend over de rotsblokken kon ik steeds ietsje dichterbij komen. Dat klinkt overigens gemakkelijker dan het was, en ik was dan ook behoorlijk gehavend aan het eind. Maar het was het waard. Hij zat rustig te poetsen, af en toe wat te dutten en soms ging ‘ie weer even op zoek naar wat te eten. Ik kon hem daarbij in alle rust fotograferen en hoefde na enige tijd niets eens meer echt voorzichtig te bewegen, hij had inmiddels door dat er geen gevaar van me uitging. Na circa drie kwartier besloot ik het te laten voor wat het was en keerde – positief verrast door deze onverwachte kans – huiswaarts. Denkend: wat moest ik eigenlijk met die Jack? Of was het Walther?