Zonder direct al te pathetisch te willen zijn: de Nachtzwaluw is voor mij toch een mythische soort. Eentje die ik al lang een keertje fatsoenlijk voor de lens hoopte te krijgen. Maar goed, loop ‘m maar eens tegen het lijf. Lastig, vanwege meesterlijke camouflage enzo. En wordt er dan eentje gevonden, dan wordt dit meestal stil gehouden. Toen er gisteren dus een berichtje binnenkwam dat er eentje prachtig vrij op een paaltje zat aan de rand van Den Haag, bedacht ik me geen moment en ging ik er direct kijken. Twee minuten voordat ik aankwam weer een berichtje: het beest bleek gevlogen. Shit. Heb ik weer (1)! De ontdekker en ik besloten, hoewel de kans ons klein leek ‘m terug te vinden,  toch maar te gaan zoeken en even later sloot nog een derde persoon zich bij ons aan. Tegen alle verwachting in vonden we ‘m na een halfuurtje terug . Op een onooglijk dak en ook nog eens op afstand. Heb ik weer (2). Toch kon ik hem door de kijker bewonderen en ook wat foto’s maken. Best blij keerde ik huiswaarts. Na het avondeten begon het toch te kriebelen en in een impuls besloot ik om nog een keer terug te gaan – je weet tenslotte maar nooit. Dat bleek een goede beslissing, want hij zat er nog, maar nu op een veel betere plek. Door de heg was hij van dichtbij te zien en goed te fotograferen. Er was zelfs nog een iets betere plek, maar daar was de afstand tot mijn vaste 500mm lens helaas te kort. Heb ik weer (3)! Maar alles bij elkaar was het toch een prachtige kans ! Weetje: de soort wordt ook wel Geitenmelker genoemd. Plinius (de oude) beschreef ooit dat ze ‘s-nachts geiten zouden melken, die daarna blind zouden worden en overlijden. Boeren hadden het door deze verhalen dus niet zo op deze prachtige nachtdieren. En aangezien ze overdag rustig liggen te slapen en niet echt schuw zijn, zullen er wel vele zijn doodgemept… Plinius profiteerde zelf trouwens ook niet echt van dit onzinverhaal, want hij stierf al op 55-jarige leeftijd tijdens een eruptie van de Vesuvius. Instant karma noemen we dat. Gelukkig hebben we de foto’s nog 🙂 !

Without being too pathetic: the Nightjar to me is a mythical species. Since long I hoped to have one in front of my lens. Easier said than done, as they are hard to find. Because they are extremely well-camouflaged and stuff. And when one is found, it is usually kept a secret in most cases. So, when I received a text message yesterday that one had been found, nicely perched on a fence pole and close to my hometown, I didn’t hesitate for a second and drove over. Two minutes before my arrival my phone showed another message: the bird had flown off. Just my luck (1)! The person who found it and me decided to search and see if we could relocate the bird, and where soon joined by a third birder. It seemed a mission impossible. Against all odds we found it after some 30 minutes. On an unattractive roof and at a distance. Just my luck (2). Still I could admire it through my binoculars and make some shots. Quite happy, I returned home. After dinner, on impuls I decided to go back again – as you never know! This proved to be a good decision, as the bird was still around but in a much better spot this time. Through a hedge it could be easily photographed. There was an even better spot, but from there the bird was too close for my prime 500mm lens. Just my luck (3)! But, all in all it was a great opportunity ! Small fact: the bird is also called “Goat Milker”. This name goes back to Plinius, the older. Plinius said that this bird is drinking milk from goats at night which then turn blind and die.  So, farmers didn’t like these wonderful birds because of his story. Since they sleep during daytime and are very approachable then, many were probably clubbed to death…. The stupid story did not help Plinius himself either, since he died at age 55 during an eruption of Mt. Vesuvius. That’s what we call Instant Karma. Luckily  we do have the pictures 🙂 !