One of the birds I wanted to shoot in Portugal was the Little Bittern. I visited a place last fall that seemed suitable, and hence planned on going back there. Before my departure to Portugal however, I had the chance of framing them much closer to home! At a “well-known-but-secret” spot, that I have been visiting over the last 8 years, I found two males calling, and even got some shots on top. From quite a distance, that is. During my visit to Rio Formosa initially I didn’t find a single one, which was a little disappointing after traveling some odd 2500 kilometer. But after spending some time around, I suddenly witnessed two males doing a brief fly-by. Unable to relocate them, I suddenly was waved-over by two people pointing at something in the reeds. Assuming that they meant for the Bittern, I slowly proceeded towards them, but alas – it was ‘only’ a Black-headed Weaver. Making my way back, I suddenly found myself eye to eye with one of the Little Bitterns. Close up and no reeds obstructing my view. The bird was clearly hunting, seemed very concentrated,  and therefore not willing to wait for me. So I managed only five or six shots, before it disappeared in the reeds again. I only saw one a little later though, but it was as far away as at our secret spot overhere in The Netherlands…. But: I got my shot 😉 .

Eén van de vogels die ik graag wilde fotograferen in Portugal was de Woudaap. Afgelopen herfst bezocht ik daar namelijk een plek die geschikt leek, en ik had dus gepland daar naar terug te gaan. Voor mijn vertrek naar Portugal echter, had ik al de kans om ze veel dichter bij huis te fotograferen! Op een “bekende-maar-geheime” plek, die ik al zeker acht jaar bezoek, vond ik er twee roepend en kon ik nog wat plaatjes maken ook. Van een grote afstand, dat wel. Tijdens mijn bezoek aan Rio Formosa daarentegen vond ik er aanvankelijk niet één, wat toch een beetje teleurstellend was na een reis van 2500km. Maar na een tijdje te hebben gewacht, vlogen er opeens kort twee mannetjes langs. Ik kon ze echter niet terug vinden, maar werd opeens door twee wandelaars geattendeerd op iets waarnaar zij stonden te kijken in het riet. Druk wijzend gebaarden ze dat ik hun kant op moest komen. Ik dacht uiteraard dat ze de Woudaap in beeld hadden, en ging dus behoedzaam hun kant op. Helaas, het was ‘slechts’ een Zwartkopwever waaraan ze zich stonden te vergapen. Terwijl ik maar weer terugging naar mijn oorspronkelijke plek, stond ik plots oog in oog met één van de Woudapen. Heel dicht bij en geen riet of andere ongein dat mij het zicht belemmerde. Hij was duidelijk aan het jagen, leek zeer geconcentreerd, en was dus niet van zins op mij te wachten. Ik kon maar vijf of zes foto’s maken voordat hij weer in het riet verdween. Iets later zag ik er nog wel eentje, maar die zat net zo ver als die beesten hier op het ‘geheime’ plekje in Nederland…. Maar goed: ik had toch maar mooi mijn plaatje 😉 .