Veel soorten hebben de neiging om langs de randen van wandel- of fietspaden te foerageren. Draaihalzen, bijvoorbeeld, zijn van die notoire randgevallen. De dwerggors die ik onlangs bezocht was er ook zo eentje. Indien niet compleet uit beeld of in een boom, zat ie merendeels langs de rand van een fietspad. Hoewel, ‘zat’? Nauwkeuriger geformuleerd: hij was als een dolle eten bij elkaar aan het scharrelen. Met een tempo en energie waar de gemiddelde sneeuwgors nog wat van kan leren. Soms vloog het zand naar alle kanten in het rond. Hoe dan ook, ik wilde wel wat plaatjes maken, en voor een leuk standpunt lag ik dan toch het beste op het fietspad. Uiteraard niet middenop hoor. Gewoon vanaf de rand tot ongeveer halverwege. Dat ging uitstekend (getuige de fietsers en wandelaars die er prima langs konden), maar uiteraard was er toch een wielrenner die op kenmerkend Nederlandse wijze duidelijk wilde maken dat hij geen dwarsliggers op ‘zijn’ fietspad duldde. Met een bloedgang kwam hij strak op me afgekoerst. Ik keek recht in een geïrriteerd en verbeten gezicht (vanaf zo’n laag standpunt trouwens best indrukwekkend) en dacht “kak, daar gaat mijn lens”. Hij moet op het laatste moment gedacht hebben “shit, die lijp ligt daar met een stalen buis of iets dergelijks”. Want op het allerlaatste moment week hij toch maar uit. Verstandig, want ik denk dat er anders een salto was gevolgd. En een klap waartegen zijn lycra supermanpakje vermoedelijk maar weinig bescherming had geboden. Okay, ik snap heus wel dat het niet handig is wanneer er vogelaars op een fietspad staan of liggen omdat die leuke soort nu precies daar even is gaan zitten. Maar een klein beetje ontspannener omgaan met dergelijke situaties (van beide kanten natuurlijk) kan volgens mij ook geen kwaad. Een mooi 2023 gewenst!

Many species have the tendency to feed at the side of walking or cycling ways. Wrynecks being examples of this kind of edgy birds. The Little Bunting that I recently visited was one of those as well. If not completely out if sight or in a tree, it spent most of the time at the side of a cycling path. Spending time as in ferociously foraging. With a speed and stamina that could serve as an example for the average Snow Bunting. Sometimes the sand was flying around. In any case, I wanted to make some shots, and for a nice low angle I lay best on the cycle path. Not in the middle, of course. Just from the side to somewhere halfway I’d say. It proved to not a problem, judging from the cyclists and people on foot that passed by. But, of course, there was this one road cyclist that wanted to make a point of not accepting people lying on ‘his’ track (typically Dutch). At speed he came straight towards me. I looked into an irritated and determined face (from such low angle quite impressive) and thought “damn, there goes my lens”. He must have thought in the last instant “shit, that moron is lying there with an iron pipe or similar”. As at the last moment he swirled around me. Smart move, as otherwise I assume he would have catapulted himself into quite a salto. Against which his lycra superhero suit wouldn’t have protected him very much I suppose. Okay, I do understand that it’s inconvenient when birders stand on a cycling path because the bird chose that particular spot. But being a little more relaxed towards others (from both sides, of course) wouldn’t hurt anyone I’d say. Wishing you a happy 2023!