Twitching and making nice images don’t go well together most of the times. That’s why initially I didn’t want to visit a juvenile Little Crake that was seen in the Southeastern part of country. Although not a lifer for me, being able to see this bird in The Netherlands is quite unique though. The estimation is that there’s between 1 and 10 breeding pairs only. As they lead an extremely secretive life, chances of seeing them are close to zero. So, the birder in me started thinking of going. I already had read that the bird was not shy at all and would come within focussing distance. So, with some luck, even a nice photo could be possible after all. For two days I decided against going, not envying the long ride. But, when a friend reported yesterday ‘live’ from the field that the experience was simply great, I jumped in the car for a two our drive. After arriving at the spot, it took another 2,5 hours before the bird showed itself again. But in the end it was, as ever so often, worth both the drive and the wait. Getting nice images was not as easy as it may seem though, but you won’t hear me complain about the results. Still surprising by the way how small these birds are (size of a Skylark), which you can only really tell when it comes extremely close (as in: walking by while almost touching your shoes). Anyway, happy that I surrendered in the end and went 🙂 ….

Twitchen en leuke foto’s maken gaan meestal niet heel goed samen. Dat is waarom ik aanvankelijk ook niet wilde gaan kijken naar een juveniel Klein Waterhoen dat was gezien in het zuidoosten van het land. Hoewel de vogel geen lifer voor mij is, is het natuurlijk wel redelijk uniek om deze soort in Nederland te kunnen zien. Naar schatting zijn er slechts tussen de 1 en 10 broedparen in ons land. Aangezien ze een extreem verborgen leven leiden, is de kans om ze in ons land te zien dus vrijwel nul. De vogelaar in mij begon er dus toch stiekem over na te denken om te gaan. Ik had al gelezen dat het beest totaal niet schuw was en zelfs binnen scherpstelafstand kwam. Dus met wat geluk kon ik misschien toch ook nog wel een leuk plaatje maken. Twee dagen lang koos ik er toch voor om niet te gaan, eigenlijk vooral omdat ik geen zin had in de rit en de drukte. Maar goed, toen een vriend me gisteren ‘live’ vanuit het veld meldde dat het echt een geweldig beest was, sprong ik toch maar in de auto voor een kleine twee uurtjes tuffen. Toen ik eenmaal op de plek was aangekomen, moest ik echter eerst nog 2,5 uur geduld hebben voordat ‘ie zich weer liet zien. Maar uiteindelijk was het toch, zoals wel vaker, zowel de rit als het wachten dubbel en dwars waard. Leuke foto’s maken was overigens nog niet zo gemakkelijk als het misschien lijkt, maar je hoort me zeker niet klagen. Toch nog verrassend trouwens hoe klein het beestje is (formaat Veldleeuwerik), en dat zie je eigenlijk pas echt goed wanneer hij vlak langs je schoenen loopt. Conclusie: erg blij dat ik toch ‘om ging’ en ben geweest 🙂 ….