Tijdens onze vakantie in Spanje, wachtte ons een aangename verrassing: Roodk(l)apje. De Roodkopklauwier is, zoals zijn naam al doet vermoeden, de ‘roodkapje’ onder de klauwieren. Een soort die ik wel vaker had gezien, zelfs als dwaalgast in Nederland, maar waarvan een beetje leuke plaatjes nooit echt waren gelukt. Schuw vogeltje, en vaak ook nogal onrustig. Maar deze reis kwamen we ze werkelijk overal tegen, en zowaar trof ik niet te ver van ons vakantiehuisje een individu dat wat minder schuw was. Hij was te vinden langs een verlaten zandweggetje, waar hij meestal op het prikkeldraad zat of op één van de overhangende takken van de steeneiken. Het was echt zijn gebied, want alles wat ‘m niet zinde werd zonder pardon het territorium uitgebonjourd.  ‘Niet schuw’ moet je trouwens in dit verband lezen als in dat hij ‘niet op op de wieken’ ging bij het stilzetten of juist starten van de motor. Steek je een voet buiten de auto, dan is ‘ie natuurlijk foetsie. Okay, prikkeldraad langs wegen als plek voor een vogel is misschien niet het meest inspirerend, maar wel zo handig wanneer je dit soort vogels eens van wat dichterbij wil zien. Je moet er dus zelf wat van proberen te maken. Van de foto’s dus bedoel ik, die klauwier is natuurlijk al tof genoeg van zichzelf. Goed letten op de achtergrondkleuren dus. En ach, met het licht kun je ook nog wel wat spelen, zodat er uiteindelijk toch wat variatie in je beelden komt. Enfin, ik was er uiteindelijk best tevreden mee ! De avond voor ons vertrek brachten we hem nog een laatste bezoekje, om hem te bedanken als het ware. Voor we bij hem wegreden, keek hij nog één keer om (zie staande foto), alvorens naar zijn slaapplek te vertrekken – een passend afscheid.

During our holiday in Spain, there was a nice surprise waiting for us: Little Red Riding Good. That’s the name I always give Woodchat Shrikes, for obvious reasons. The species I had seen more often, even as vagrant in The Netherlands, but I never managed to make some nice images of the bird. A usually shy bird, and quite restless as well. This trip however, we ran info them almost everywhere, and to my joy I found an individual close to out holiday home that wasn’t that shy. It could be found along a quiet dirt road, where it mostly perched on the barbed wire or the overhanging branches from the Home Oaks. Clearly, this was its territory, as it chased away any unwelcome visitors quite ferociously. ‘Not that shy’ here means by the way that it didn’t fly off when I stopped the engine, or started it. Of course, should you put one foot out of your vehicle, it would speed away. Of course, birds on wires may be not the most inspiring thing, but pretty convenient if one wants to see some birds from a bit closer. So you have to try and make something out of it. The pictures I mean, the shrike is nice enough as it is. Pay much attention to the background colours for example. And hey, playing around with the available light made for some variety in the images in the end. In short: I was pretty happy. The evening before our departure, we paid the bird a last visit as to thank it for the nice encounters. Before we drove off, he looked around one last time (see portrait image), before moving off to its bedroom – an appropriate fare well.