One of the species I wanted to see desperately during my last visit to California, was the Western Snowy Plover. First of all because I have a weak spot for plovers in general, but second since this threatened species raised some special interest. As with the White-faced Plover I saw some years ago in Thailand, this species has long been considered as a sub-species of the Kentish Plover. Not anymore though, it’s now seen as a separate species. Endangered however, but luckily some rehabilitation programs have been put in place. At some beaches I already had seen signs about this, but wasn’t able to find the birds themselves. They are also hard to spot from a distance, since they blend in very well with their surroundings. By coincidence however, I met a researcher from the Humboldt University, when strolling through downtown Eureka. She told me about a place some 30 minutes driving north. So there we went, and after some 1 km walking along the beach we found some 12 individuals. Most of them were banded, with a 4-color system, looking like little X-mas trees. Maybe not the best thing for a photographer, but for research and protection programs rather useful. So I happily spent some time lying in the sand (which due to the strong winds ended up under my clothes and in my ears) watching these wonderful little birds (of course keeping a respectful distance from them) 🙂 ….
Eén van de soorten die ik heel graag wilde zien tijdens mijn bezoek aan Californië was de Amerikaanse Strandplevier. Ten eerste omdat ik een zwakke plek heb voor plevieren in het algemeen, maar ten tweede omdat deze bedreigde soort mijn interesse had gewekt. Net zoals de White-faced Plover die ik een aantal jaren geleden in Thailand had gezien, werd deze soort lange tijd als ondersoort van de Strandplevier gezien. Heden ten dage wordt hij echter als aparte soort genoteerd. Echter wel bedreigd, maar gelukkig zijn er nu diverse beschermingsprogramma’s. Op sommige stranden had ik hier al informatieborden over zien staan, maar had de vogels zelf nog niet kunnen vinden. Ze zijn trouwens ook erg lastig vanaf grote afstanden te zien, omdat ze volledig opgaan in de omgeving. Bij toeval liep ik tijdens een wandelingetje in Eureka een onderzoekster van de Humboldt Universiteit tegen het lijf. Zij vertelde me over een plek zo’n 30 minuten rijden naar het noorden. Dus daar gingen we, en na daar ongeveer 1km langs het strand gezocht te hebben, vonden we een groepje van 12 vogels. De meesten waren geringd, met een vierkleurig ringsysteem, als kleine kerstboompjes opgetuigd. Misschien niet het handigste voor een fotograaf, maar voor onderzoek en beschermingsprogramma’s wel handig. Dus ik heb een tijd in het zand (dat vanwege de harde wind ook onder mijn kleren en in mijn oren kwam) liggen genieten van deze prachtige vogeltjes (uiteraard op gepaste afstand) 🙂
