Natuurfotografie is geen sociale bezigheid. Althans niet voor mij. Als ik echter zie wat er zich de laatste jaren buiten afspeelt, dan lijk ik inmiddels bij een minderheid te horen die daar zo over denkt. “Hoe meer zielen, hoe meer vreugd”, zo lijkt vandaag-de-dag het motto. Overal waar iets te zien of te fotograferen is, staan groepjes mensen gezellig te kletsen. Niks mis mee natuurlijk, want mensen zijn tenslotte van nature sociale wezens. En ik hou zelf ook heus wel van een stevig potje slap ouwehoeren. Maar ja, dan vergeet ik dus waarvoor ik ook alweer kwam, of mis ik nét de leuke momenten. Dus wanneer ik lekker buiten wil fotograferen, ben ik over het algemeen gewoon toch liever alleen. En zeg nou eerlijk: wat is er nou fijner dan de ochtend te beginnen helemaal alleen in de duinen met bijvoorbeeld een zingende blauwborst? Vorige week was ik weer eens even helemaal alleen. Nou ja, met een kluut dan. Oh ja, zo was dat dus. En wat een genot! Gewoon een beetje kijken wat er gebeurt, af en toe een plaatje maken, en dat allemaal in alle rust. En weet je wat nou weer het leuke is? Doordat die momenten elk jaar zeldzamer lijken te worden, is de voldoening – wanneer ze zich voordien – des te groter. En zo hep elk nadeel.. juist ja!

Wildlife photography is not a social activity. At least not for me. When I see however what’s happing out there the last years, it seems I belong to a minority these days. “The more, the merrier” the motto seems to be for most people. Everywhere where there’s something to be seen or shoot, one can find groups of people happily talking with each other. Of course, nothing wrong with that, and people are social creatures by nature. And I like the occasional chat just as much. But then I usually forget why I was there in the first place, or miss the best photo ops. So, when I go out shooting I prefer to be all by myself. And let’s face it: what’s more rewarding than being all alone in the dunes, early morning with a bluethroat singing? Last week I finally found myself all alone again. Well, with a pied avocet that is. Ah, so that’s what it was like. What a sheer joy ! Simply sit and watch how things unfold, take a photo every now and then, and all that in silence. And do you know what’s the upside of all this? As these moments get more rare by the year, the satisfaction they bring – when they do occur – increases. So, every cloud has it’s… exactly !