Eén van de soorten die ik tijdens mijn vorige bezoek aan Marokko niet had gezien, was de roodstuittapuit. En dat terwijl ik gek ben op tapuiten en ze niet zeldzaam zijn! Zodra wij waren afgedaald uit de Hoge Atlas en aan het einde van de dag aangekomen in de (steen)woestijn bij Boumalme Dades, wilde ik dus op zoek. De eerste plek die we daarvoor bezochten leverde al direct een waarneming op. Maar ook niet veel meer dan dat, want de vogels waren erg beweeglijk en (leken) behoorlijk schuw. Pas toen de zon al achter de bergen was gezakt lukte het me om nog wat plaatjes te maken. Met mijn oude, wat zware lens en een minimale sluitertijd vanwege het gebrek aan licht, was dit een behoorlijke uitdaging. Wél kon ik foto’s maken met de straatverlichting van Boumalme op de achtergrond. Dát dan weer wel. Toch een beetje teleurgesteld gingen we daarna maar eten. Dat maakte het allemaal wel weer een beetje goed, wat het was weer erg lekker! De volgende ochtend kwam alles alsnog goed, want toen vonden we aantal vogels dat een stuk beter benaderbaar was. Zowel mannetjes als vrouwtjes lieten zich goed zien, en op enig moment bleken er ook al jonge vogels rond te scharrelen. De hele familie dus in één klap compleet het foto-archief ingeschoten zeg maar. Geweldig toch?

One of the species I hadn’t seen during my previous visit to Morocco was the Red-rumped Wheatear. And that’s odd, because I love wheatears and they’re not scarce! So, as soon as we descended from the High Atlas and arrived at the (rocky) desert near Boumalne Dades at the end of the day, I was eager to start searching. The very first spot we checked already gave us a sighting. But not much more than that, as the birds were very active and (seemed) quite shy. It wasn’t until after the sun had already dipped behind the mountains that I managed to take a few shots. With my old, somewhat heavy lens and a very slow shutter speed due to the lack of light, it was quite a challenge. Still, I did manage to take some photos with the streetlights of Boumalne in the background. So there’s that. Slightly disappointed, we went to grab something to eat. That made up for it a little, because the food was, once again, absolutely delicious! The next morning, everything turned out just fine after all. We found a few birds that were much more approachable. Both males and females showed well, and at some point, we even spotted some juveniles scurrying around. So the entire family made it into the photo archive in one go, so to speak. Amazing, right?