Grielen, het leken me al heel lang geweldige vogels om eens goed te kunnen fotograferen. Die lange poten, die enorme ogen… en natuurlijk die ‘knieën’. De soortnaam “oedicnemus” stamt uit het Grieks en wil zoveel zeggen als ‘gezwollen poot’, en verwijst naar het vrij dikke tibiotarsaal gewricht. Vandaar ook de alternatieve Engelse benaming ‘Thick-knee’. Maar goed, het wilde nooit. In Nederland is de vogel namelijk een zeldzame dwaalgast en als ik ‘m al zag, dan vaak alleen op afstand en meestal ook nog eens in de felle zon, waardoor er op de spaarzame foto’s meer hittetrilling dan vogel te zien was. Grrrr… Toen ik twee jaar geleden naar Fuerteventura ging zou het dan eindelijk gaan gebeuren – daar is het immers een broedvogel. Maar noppes, we hoorden er welgeteld één keer eentje roepen en daar bleef het bij. Een Engelse vogelaar, die we tegenkwamen,  kwam net van Lanzarote en vertelde tot overmaat van ramp daar zo ongeveer over deze vogels te zijn gestruikeld. Grrr… Maar, dit jaar, in Marokko ging ik voor de herkansing – en zowaar: aan grielen geen gebrek. Op diverse plekken kwamen we ze tegen. Ze vallen nauwelijks op, maar net zoals met veel dingen: pas als je het weet, dan zie je het. Het blijven echter schuwe vogels, dus heel langzaam benaderen is het devies en vooral de nodige afstand houden. Voor de leuke plaatjes moest ik op mijn knieën of nog wat lager. Op de stenige ondergrond niet echt een pretje, ik kreeg er zelf een dikke knie van. Enfin, de griel was in de pocket en de knie is inmiddels weer dik in orde 🙂 .

Stone-curlews, they had seemed like amazing birds to photograph for quite some time. Those long legs, those enormous eyes… and of course, those “knees.” The species name oedicnemus comes from Greek and roughly translates to “swollen leg,” referring to the rather thick tibiotarsal joint. Hence the alternative English name Thick-knee. But it just never worked out. In the Netherlands, the bird is a rare vagrant, and even when I did see one, it was usually from a distance and often in bright sunlight, so the few photos I managed were more heat haze than bird. Grrr… Two years ago, I went to Fuerteventura — finally, it was going to happen, since it’s a breeding bird there. But nope. We heard one call exactly once, and that was it. To make things worse, an English birder who had just come from Lanzarote told us he had practically tripped over them there. Grrr…But this year, in Morocco, I had a second chance — and sure enough, no shortage of Stone-curlews. They’re hard to spot, but like with many things: once you know what to look for, you start seeing them. They remain skittish birds though, so the trick is to approach very slowly and, above all, keep your distance. For the nice shots, I had to get on my knees or even lower. Not exactly pleasant on rocky ground — I ended up with a thick knee myself. Anyway, the Stone-curlew was finally in the pocket and the knee in shape as well 🙂 .