Everyday birds usually end up as ‘collateral species’. A good example is (in my case) the Grey Heron. A bird I see everyday, and usually can even see looking out the window of our house. So, most of the time I don’t bother aiming my lens at it. But, more often than not, when I am somewhere and there’s not much happening otherwise, I still end up taking some shots of these herons. Why? Maybe somewhere deep inside I still have an intrinsic interest in them. Or there’s simply beauty in the ordinary. And even if ordinary, it can be different all the time. In the cities they can be approached almost close enough to touch them, in the more remote areas they are shy as hell. In either situation, I sometimes try to make some interesting images. The images that I show here, are from the last four months. Not one time it was the Grey Heron I was after, but still it managed to end up on my memory card somehow. So, let’s honour these birds in this blog !

Alledaagse soorten komen gewoonlijk niet veel verder dan ‘bijvangst’. Een goed voorbeeld daarvan is (in mijn geval) de Blauwe Reiger. Een vogel die ik elke dag wel zie, en gewoonlijk al kan zien wanneer ik uit ons raam naar buiten kijk. Dus, meestal neem ik niet eens de moeite mijn camera erop te richten. Maar, meestal als ik ergens ben waar verder niet al teveel te beleven is, maak ik er uiteindelijk toch wat plaatjes van. Waarom? Misschien zit er, diep van binnen, toch wel een soort intrinsieke interesse voor de soort. Of misschien schuilt er wel schoonheid in het alledaagse. En zelfs het gewone kan er elke dag weer anders uitzien. In de steden kun je vaak zo dichtbij komen dat je ze bijna kunt aanraken, in de meer afgelegen gebieden zijn ze soms reteschuw. In beide gevallen probeer ik dan toch nog best vaak een aansprekende foto van ze te maken. Deze foto’s zijn van de laatste vier maanden. Niet één keer was de Blauwe Reiger zelf het doel, maar toch lukte het ze om op mijn geheugenkaartje te belanden. Dus, laten we ze dan maar eens eren in dit blogje !