“Older, but nothing’s any different
Right now feels the same, I wonder why
I wish they told us
It shouldn’t take a sickness
Or airplanes falling out the sky

Zoals ik in mijn vorige blog beschreef, kon ik enige tijd geleden een zwartbuikwaterspreeuw van heel dichtbij fotograferen. Superleuk, maar wel op een steiger. En een waterspreeuw hoort natuurlijk…… Juist ja, in het water! Op een mooie, windstille ochtend dus nog maar eens een poging gewaagd: ‘nog één keertje’ 😉 . Op de ‘bekende plek’ aangekomen echter taal noch teken van de vogel. Zo’n ‘bekende plek’ is trouwens een raar fenomeen, zo bedacht ik me terwijl ik naar een spreeuwloos watertje stond te staren. De meest gehoorde zinnen daar zijn “hij zit meestal hier” en “dit is toch wel zijn favoriete plekkie”. Maar dat is dus nog maar helemaal de vraag. Wat je natuurlijk wél met enige zekerheid kunt stellen, is dat het de plek is waar de vogel het meest gezien dan wel gemeld wordt. Maar misschien brengt ‘ie echter wel veel meer tijd ergens anders door, en wordt ‘ie daar eenvoudigweg niet opgemerkt. Pfff, wat een overpeinzingen, de filosoof in mij was al weer vroeg wakker. Wees gerust: ook ikzelf word wel eens moe van mezelf. Enfin, ik ging dus maar op zoek, en lang verhaal kort: na twintig minuten zoeken vond ik de vogel inderdaad op een andere plek. Ook prima. Zo kon ik even op mijn gemak wat foto’s maken. Het grote voordeel van alleen zijn is dat je dan ook gewoon hardop kunt praten tegen de vogel. “Kom nog maar ietsje dichterbij, ietsje draaien, ja!-ja! – hou vast – prachtig!”. Doe je dat wanneer er anderen in de buurt zijn, dan word je toch al gauw voor gek versleten. Kortom, ik was weer even helemaal in mijn element. Alleen, en rustig babbelend tegen een vogel die natuurlijk geen idee had wat ik daar allemaal lag te bazelen. Wat wil een mens nog meer?

As I described in my previous blog, some time ago, I was able to photograph a White-throated Dipper from very close up. Super fun, but it was on a jetty. And a dipper belongs, of course…… Right, in the water! So, on a beautiful, calm morning, I decided to give it one more try. One more time 😉 . Upon arriving at the ‘known spot,’ however, there was no sign of the bird. By the way, such a ‘known spot’ is a strange phenomenon, I thought to myself while staring at a birdless pond. The most commonly heard phrases there are “he usually sits here” and “this is definitely his favorite spot.” But that is just an assumption. What you safely can say is that it’s the place where the bird is most often seen or reported. However, perhaps it spends much more time somewhere else but simply goes unnoticed there. Pfff, the philosopher in me was already awake early. So, I went on a search, and long story short: after twenty minutes of searching, I found the bird in another location. Also fine. This way, I could take some photos at my leisure. The great advantage of being alone is that you can also just talk to the bird. “Come a little closer, turn a bit, yes!-yes! -hold that – beautiful!” If you do that when others are around, you’re quickly considered crazy. In short, I was completely in my element again. Alone, and calmly chatting away to a bird. What more could one want?