Onlangs lag ik op het strand en moest ik opeens weer even denken aan een wintersportvakantie in de Franse Alpen, enkele jaren terug. Bij één van de hoogste liften wachtte er, wanneer je eenmaal boven uit de gondel kwam, ondanks het stralende weer een snoeiharde wind. Toen we met onze snowboards onder onze arm uit het gebouwtje kwamen, werden we van het ene op het andere moment gegeseld door duizenden snoeiharde ijskristallen die zich als scherpe speldenprikken op alles stortten dat niet was bedekt. In die omstandigheden je board vastmaken en je bril en helm goed doen had wel iets weg van een vrijwillige SM-sessie. Een vergelijkbare sensatie had ik, toen ik onlangs bedacht had om sneeuwgorzen te gaan fotograferen tijdens een – eufemistisch gezegd – stevig briesje. Af en toe meende ik ergens in de beschutting te liggen, wat soms ook even zo leek, tot er opeens toch weer een aanval kwam van die heel gemene, kleine zandkorreltjes. Het voelde een beetje als 1000 boosterprikken per seconde. Ik kon door de wind mijn lens trouwens ook maar nauwelijks stilhouden. Ook de sneeuwgorzen leken maar met moeite tegen de wind in te kunnen lopen, en ik ben toch altijd weer onder de indruk hoe ze met die paar gram niet eenvoudigweg opgetild en weggeblazen worden. Maar goed, er zal bij het ontwerp wel rekening gehouden zijn met dit soort omstandigheden. Terwijl het zand kroop waar het maar gaan kon, probeerde ik de beelden te maken die ik in gedachten had. Eenmaal thuis, gedoucht en alles schoongemaakt, was het meeste ongemak natuurlijk al snel weer vergeten. Tot ik de volgende ochtend op mijn kussen nog flink wat zand aantrof. Toch nog wat ‘napret’ zeg maar….

Recently I was lying on the beach and suddenly had to think of a wintersport holiday in the French Alps, some years ago. At one the of the lift stations one was welcomed, upon coming out the end station, by an extremely strong wind – despite the clear skies. As we came out of the gondola, snowboards under our arms, from one second to the other we were suddenly flogged by thousands of sharp, tiny ice crystals, which threw themselves like nasty pin pricks at every body part  that wasn’t protected. In these conditions mounting your snowboard and adjusting helmet and goggles resembled a voluntary S&M session. Well, a similar sensation I had when – some days ago – I had decided to try and frame Snow Buntings in, to put it mildly, a pleasant breeze. Every now and then, for a moment I thought to have positioned myself a bit sheltered from the winds, until suddenly another attack came from those little, mean grains of sand. Imagine getting some 1000 booster shots per second. Due to the winds I could hardly manage to stabilise my lens. Also the Buntings seemed to have trouble walking against the wind, and I am always impressed how – with their feather light weight – they are not simply lifted into the air and get blown away. But then again, I assume they were more or less designed for such conditions. As the sand grains were creeping everywhere they possibly could, I was trying to make the images I had in mind. When back home, having showered and cleaned my gear, most of the inconvenience was soon forgotten. Until the next morning, when I found lots of sand on my pillow. ‘The joy after the day before’ so to speak ….