
What makes one drive to the far province of Zeeland, only to lay next to a smelly, almost dried-out murky pond (at 30 degrees Celsius)? Exactly ! An almost hand-tame Pectoral Sandpiper, a species I never had seen so far in The Netherlands. Every year, a couple or so show up, but somehow I never went to check them out. It wasn’t going to be lifer anyhow 😉 . This bird was seen in a very easy to scan area, and allegedly was dealing very well with human attention. That proved to be true, it was foraging energetically and undisturbed during the approximately 1,5 hour I spent at its side, without paying any attention to the me or the other onlookers. Often it sank away a little in the mud, which made the yellow legs pitch black most of the time. But hey, who cares? It’s a young bird anyway and hence not as abundantly coloured as the adult birds, but for me it was good enough as it was.
Wat maakt dat je naar Zeeland rijdt om bij 30 graden naast een stinkend, bijna opgedroogd plasje te gaat liggen? Precies ! Een (bijna) handtamme Gestreepte Strandloper, een soort die ik in Nederland nog niet had gezien. Elk jaar duiken er wel een paar ergens op, maar het was er nooit echt van gekomen om te gaan kijken. Daarnaast was het toch geen lifer 😉 . Dit exemplaar zat in een zeer overzichtelijk gebiedje, en scheen ook nog eens goed tegen aandacht van mensen te kunnen. Dat bleek inderdaad zo te zijn, want het beestje foerageerde er ongestoord op los in de circa 1,5 uur dat ik er was – zonder zich iets aan te trekken van mij of de andere aanwezigen. Hij zakte wel regelmatig weg in het gitzwarte slik, waardoor het geel van de pootjes op de meeste foto’s nauwelijks te zien is. Maar soit, wat zou het. Een jonge vogel, dus niet zo uitbundig gekleurd als adulte exemplaren, maar ik vond ‘m meer dan de moeite waard!







