“Kijk mamma, een pinguïn”. “Oh ja, inderdaad – wat leuk!”. Dit hoorde ik een keer hier in de haven van Scheveningen, toen er een alk langs het havenhoofd zwom. Gezien het uiterlijk van de vogel, geen wonderlijke vergissing – ook de Franse naamgever moet iets in die richting gedacht hebben (zie de titel van dit blog). Wel wonderlijk natuurlijk dat het klaarblijkelijk als volstrekt normaal werd gezien dat er een pinguïn zou zwemmen hier in de haven. Alhoewel, aangezien je ze ook kan zien rondlopen op een indoor skibaan in Dubai….Hoe dan ook, hier in Nederland zie ik de soort weliswaar jaarlijks (die alk dus he, niet die pinguïn) , maar alleen in de wintermaanden en daarmee in winterkleed. En dan zijn ze nogal stilletjes. Nou ja, ik zou me ook stil houden als ik uitgemaakt zou worden voor pinguïn. Niet dan? Straks horen ze namelijk dat je helemaal geen pinguïn bent. Krijg je dat weer. Enfin, één van de vele leuke dingen van ons bezoek aan het Noorse eiland Hornøya was dan ook om deze alken nu eens  in broedkleed te zien (met een mooie, geheel zwarte kop), maar vooral om ze ook eens hun kenmerkende geluid te horen maken. Dat is een beetje een kikker-achtig gekraak. Of een tevreden geknor, zo je wil. Dat laatste ongetwijfeld vanwege de fotografen die de soort wél juist determineren. Rare jongens hoor, die alken! Er zijn op het eiland zo’n 500 broedparen, veel minder dan de 15.000 zeekoeten natuurlijk, maar desondanks waren ze niet te missen en konden we de nodige plaatjes schieten. Zoals zoveel zeevogels in broedkolonies waren de vogels niet schuw, dus ik schoot af en toe ook maar een portretje. Niet omdat het moest, maar omdat het kon. Leuk weetje: ook de nauw verwante reuzenalk heeft hier ooit gebroed, maar die is sinds 1844 uitgestorven. We hebben natuurlijk nog wel even gekeken of er niet stiekem ergens eentje zat – je blijft toch hopen, nietwaar – maar helaas. Daarvoor waren we dus net te laat. Een opgezet exemplaar zag ik onlangs nog wel in Glasgow (Kelvingrove Art Gallery & Museum), beter iets dan niets denk ik altijd maar. 

“Look, Mommy, a penguin.” “Oh yes, indeed – how nice!”. I once heard this in the harbor of Scheveningen when a Razorbill swam by the breakwater. Given the bird’s appearance, it’s no wonder they made the mistake – even the French name-giver must have thought along those lines (see the title of this blog). Anyway, I do see this species annually here in the Netherlands, but only in the winter months and (therefore) in winter plumage. And then they are quite silent. Well, I would keep quiet if they cannot even can determine what species I am! One of the fun things about our visit to the Norwegian island of Hornøya was seeing razorbills in their breeding plumage for a change, but especially hearing them make their characteristic sound. It’s a bit of a frog-like croak. Or a satisfied grunt. The latter of course, as an expression of being happy to be recognized as the right species. Odd creatures. There are about 500 breeding pairs on the island, much fewer than the 15,000 common murres, of course, but nevertheless, they were hard to miss, and we managed to take plenty of pictures. Like so many seabirds in breeding colonies, the birds were not shy, so I occasionally took a portrait shot. Not because I had to, but because I could. Incidentally, the closely related great auk once bred here as well, but it has been extinct since 1844. Of course, we did look to see if there might still be one hiding somewhere – you always keep hoping – but unfortunately, we were just a bit too late. I recently saw a stuffed specimen in Glasgow, though – better something than nothing, I always think.