Oddly enough, I always expect male Red-breasted Mergansers to suddenly start singing. It must have something to do with their hairdo. That shows to me an eerie resemblance to that of Robert Smith, frontman of The Cure. Coming to think of it, the female of this species could pass for a, albeit premature, reincarnation of Nina Hagen. Oh, my imagination ! Anyway, the Red-breasted Merganser is one of those birds that can be seen during winter, often in large numbers, along our shorelines. Most of the time, however, they tend to keep their distance (see the image below) Sometimes you’re lucky though and you meet some that aren’t that shy. Some weeks ago, while having a birding day in the province of Zeeland with Menno, we encountered a male that gave us some nice photo options. While laying on some floating and wobbly recreational device, we had a nice, low point of view. It was a bright and sunny day, which rendered nice and crisp images. Secretly, I wished for some mute light, a wish that came true some weeks later. And closer to home as well. A pair was spending some time very close to the beach, which made it possible to have them at eye level here as well. Granted, my rain suit was covered in sticky sand and I even managed to get sand and water in my wellingtons as well. Ah well, sometimes that’s necessary apparently for a nice shot 😉 …..

Vreemd genoeg verwacht ik altijd dat mannen Middelste Zaagbek opeens gaan zingen. Het zal iets te maken hebben met hun kapsel. Dat vertoont namelijk een griezelige gelijkenis met dat van Robert Smith, voorman van The Cure. Nu ik er over nadenk, kunnen de vrouwtjes van deze soort trouwens wel doorgaan voor een, weliswaar vroegtijdige, reïncarnatie van Nina Hagen. Ach, mijn fantasie ook altijd ! Goed, de Middelste Zaagbek is één van die soorten die je tijdens de winter, vaak in grote groepen, langs onze kusten kunt zien. Meestal houden ze echter gepaste afstand (zie onderstaande foto). Soms heb je echter mazzel en tref je er wat die net iets minder schuw zijn. Een paar weken geleden, tijdens een rondje vogelen in Zeeland met Menno, kwamen we een mannetje tegen dat ons wat mooie fotokansen bood. We lagen op een drijvend en wat wiebelig recreatieding, vanaf waar we een mooi, laag standpunt hadden. Het was een prachtige en zonnige dag, en dat leverde leuke en frisse beelden op. Toch hoopte ik stiekem op omstandigheden met wat meer diffuus licht, een wens die enkele weken later alsnog uit zou komen. En ook nog eens veel dichter bij huis. Een paartje MiZa zat dicht bij het strand, wat maakte dat ik ze ook hier op ooghoogte voor de lens had. Toegegeven, daardoor kwam ik wel van top tot teen onder het plakkerige zand te zitten en ik kreeg het zelfs voor elkaar om het natte zand en water in mijn rubber laarzen te krijgen. Nou ja, soms is dat klaarblijkelijk nodig voor een leuk plaatje 😉 ….