Tijdens ons verblijf op Fuerteventura kwamen we geregeld zwartbuikzandhoenders tegen. Prachtige beesten, daar niet van, maar nogal lastig ‘te doen’. En dat terwijl ze meestal redelijk dicht bij de rand van de weg zaten wanneer we ze zagen. Vermoedelijk zaten ze ook wel verder van de weg, maar dan zagen we ze natuurlijk gewoon niet – ze gaan namelijk nogal op in de omgeving. Maar goed, kwamen we ze tegen, dan begonnen ze meestal direct van ons weg te lopen, het veld in. Niet in paniek, maar gewoon rustig van ons weg scharrelend. Leuk om te zien natuurlijk, maar voor de foto heb je er dan allemaal niet zoveel aan, behalve misschien op de momenten dat ze even omkijken of je er nog steeds bent. Maar op één van de laatste dagen zagen we een plasje water langs de weg. Daar stonden wat geiten, meeuwen en casarcas van de drinken. Een ideale plek voor zandhoenders, zo bedachten we. En dat bleek ook zo te zijn,  want toen we dichterbij kwamen liep er een groepje van vijf vogels van het water weg, de woestijn in en steeds verder uit het zicht. Goed, daar hadden we dus niks meer aan, maar hopend op de komst van andere hoenders positioneerden we de auto strategisch en kon het wachten beginnen. Na een klein half uurtje zagen we in de verte twee hoenders landen. Met een beetje mazzel zouden die wel eens richting het plasje kunnen komen! Nog wat wachten dus maar. De tijd verstreek, we zaten gezellig te ouwehoeren en zowaar, na een klein uurtje, kwamen ze opeens aangesjokt. En begonnen, zoals we hoopten, rustig te drinken. Yes ! Nu moet je weten dat we op een onverhard weggetje stonden, ergens ‘in the middle of nowhere’, en er was  – op een enkele boer na – in die anderhalf uur niemand langsgekomen. Misschien voel je ‘m al aankomen…. Want de hoenders waren er nog geen minuut, of er stopte uit het niks een Mercedes naast ons, met twee oudere mensen erin – op het oog geen vogelaars. We keerden ons naar hen om en gebaarden driftig dat er niks aan de hand was en of ze alsjeblieft door konden rijden. De man begon wat wazig te grijnzen, maar de auto bleef staan. Dan maar snel weer omdraaien richting het plasje en door met fotograferen, totdat enkele seconden later alles de lucht in vloog. De vrouw van het stel stond inmiddels aan de kant van de auto waar wij met onze lenzen uit hingen en vroeg of dit de weg naar Villaverde was. Ik probeerde nog uit te leggen wat ze zojuist had weggejaagd, maar ze haalde haar schouders op en zei iets in het Spaans dat vermoedelijk zoveel betekende als ‘ja, gewoon wat vogels ja, lekker belangrijk’… Onze emotie kwam meer overeen met: ‘anderhalf uur wachten min of meer om zeep geholpen’. Nou ja, niet helemaal natuurlijk, want we hadden gelukkig toch nog wel een paar plaatjes kunnen maken. Maar toch, het bleef knagen de rest van de dag. Wat had er allemaal wel niet kunnen gebeuren voor onze cameras? Nou ja, van die dingen dus ….

During our stay on Fuerteventura we occasionally ran into Black-bellied Grouse. Beautiful birds, without doubt, but hard ‘to do’. Most of the time we found them close to the road. Presumably they were also to be found further from the road, but of course we didn’t notice them in that case. They tend to rather blend in with their surroundings. When we encountered them however, they would immediately start walking away from us. Not panicking, but they would simply turn their backs on us and slowly make their way. Nice to see, but for images not all that interesting, except for those moments when they would stop for a second and look back to check whether we were still there. Anyway, on one of our last days we came across as small puddle with water next to the road. Several goats, as well some gulls and Rudy Shellducks were drinking there. An ideal spot for a sandgrouse, we imagined. Which it was indeed, since as we came closer a small flock of grouse started walking away from it into the desert. So we positioned our car, hoping for a return, and the waiting could start. After some 30 minutes we noticed a couple of grouse landing, still quite far away. With some luck. we reasoned, they would make their way to the water. So: some more waiting. We had a nice timing talking stuff, and after short of one hour or so, they finally arrived at the water. And started to drink. Yes! Now, imagine that we were standing on a dirt road and that within the last 90 minutes no-one, except for some local farmers, had passed us. Maybe you already felt it coming, but within one minute after the arrival of  the grouse, out of nowhere a Mercedes materialised and held beside our car. Inside where two elderly people, by the looks of it no birders. We turned towards them and gestured that everything was just fine and could they please move on. The man grinned rather stupidly, but nothing happened. So, we turned to the grouse again and started shooting again. However, some seconds later all birds flew up and away. The woman of the couple was by now standing next to the side of our car were our lenses stuck out and asked whether this was the road to Villaverde. I tried to explain to her what she had just chased away, but she merely shrugged and said something in Spanish that would translate into ‘yes, just some birds – what’s the problem’ … Our emotion was more like: ‘ninety minutes of waiting for this’. But okay, we did make some shots at least, but it kept nagging us.. Especially the question ‘what could have been’? Ah well, that kind of experiences ….