
Onlangs kwam er een melding binnen van een noordse pijlstormvogel in een jachthaven in Zeeland. Volgens de berichten leek ‘ie vrij fit. Jaja, dat zeggen ze altijd. Het zal. Zeevogels in havens zijn meestal gewoon slecht nieuws. Deze vogels horen in deze tijd van het jaar ergens ver op zee te zijn, waar ze moedig en krachtig de elementen trotseren. Ik herinnerde me nog de ‘kadavertwitch’ van een geelsnavelduiker, begin vorig jaar. Die leek ook fit volgens de aanwezigen, maar legde toch een dag later het loodje. De wens is de vader van wat we zien, zo lijkt het. Kortom: ik voelde niet echt de behoefte er meteen op af te gaan. De dagen verstreken echter en de vogel bleef in leven, sterker nog: hij vloog af en toe stukjes en dook actief naar voedsel. Dus toen ik gisteren even wat tijd had, besloot ik toch maar eens een te gaan kijken, want zo vaak krijg je de kans niet om zo’n uitgesproken zeesoort van dichtbij te bekijken. Eenmaal aangekomen zag ik de vogel direct, hij dobberde wat sullig door de jachthaven. En ja, af en toe vloog hij enkele tientallen meters. Stormvogels heb ik wel vaker gezien, maar altijd tijdens ruig weer langs de kust of vanaf schepen, ergens ver weg van het land. Wat zijn het dan toch indrukwekkende dieren. Ze scheren laag over het water en over de soms metershoge golven. Gewoon bij de zwaarste stormen he? Maar dit gedoe in die haven was natuurlijk wel een beetje suf. Okay, de vogel keek wel vriendelijk, dus geen kwaad woord over het beestje – begrijp me niet verkeerd. Gelukkig kwam de regen wél met bakken uit de hemel, dat maakte het in elk geval nog een béétje ruig. Voor mij dan hè, want de vogel trok zich er natuurlijk niks van aan. Ik maakte wat plaatjes en bekeek de vogel nog een tijdje in alle rust, waarbij ik met name geïntrigeerd was door het vrij opvallende deukje in zijn voorhoofd. Wat zou de oorzaak zijn? Ik kon niks aannemelijks bedenken. Na een dik half uur hield ik voor gezien, dronk nog even koffie bij een bevriend stel dat in Yerseke een waanzinnig gaaf ‘petit hotel’ runt en spoedde me weer huiswaarts voor een werkoverleg. Benieuwd hoe het met de vogel gaat aflopen, fingers crossed!
Recently, a report came in of a Manx Shearwater in a marina in Zeeland. According to the reports, it seemed quite fit. Yeah, they always say that. Well, whatever. Seabirds in marinas are usually bad news. These birds are supposed to be far out at sea at this time of year, bravely facing the elements. I still remember the ‘corpse twitch’ of a Yellow-billed Loon from early last year. It also seemed fit according to those present, but it passed away a day later. Wishful thinking often clouds our judgment, it seems. In short, I didn’t really feel the need to rush over there immediately. However, the days passed, and the bird remained alive, and, in fact, it occasionally flew and actively dove for food. So, when I had some free time yesterday, I decided to go and take a look because you don’t often get the chance to observe such a distinct sea species up close. Once I arrived, I spotted the bird right away; it was drifting rather sluggishly in the marina. And yes, from time to time, it flew a few dozen meters. I’ve seen shearwaters and storm petrels before, but always during rough weather along the coast or from ships, far away from land. They are truly impressive birds on such occasions. They skim low over the water and over sometimes towering waves. And during the fiercest storms, right? But this, of course, was a bit silly. Well, the bird did seem friendly, so no ill words about it – don’t get me wrong. Fortunately, the rain was pouring down heavily, which at least made it somewhat ‘rugged’. At least for me, as the bird, of course, paid no attention to it. I took some pictures and observed the bird for a while in peace, being particularly intrigued by a rather prominent dent in its forehead. I couldn’t think of any plausible cause. After about half an hour, I called it a day, had a cup of coffee with befriended couple that runs a fantastic ‘petit hotel’ in Yerseke, and hurried back home for a work meeting. Curious to see how this bird’s story will end, fingers crossed!







