Purple Herons are notoriously shy birds. Usually they see you, before you notice them, and fly off. Young birds are a little easier, but lack the extreme colouring of the adults. And the colours are what make them probably the most extravagant herons we have in our country. Grey Herons? Boring ! White Egrets ? Plain …. So, when, early July, I drove to a business lunch (the first since the Covid-outbreak), I decided to go for a detour and see if I could find one. I did, and carefully parked the car at the side of the road. Luckily the bird kept on searching for food, so I could make some shots. When a large tuck passed and honked (to warn or annoy me, I still do not know) it flew off. Since it was raining anyway, I moved on for a traditional Dutch ‘kroketten’-lunch 😉 .

Purperreigers zijn berucht waar het gaat om hun schuwheid. Meestal zien ze je al voordat je überhaupt doorhebt dat er eentje zit en vliegen dan direct weg. Jonge vogels zijn iets gemakkelijker ‘te doen’, maar die missen de spectaculaire kleuren van de adulte vogels. En juist die kleuren maken ze tot de meest extravagante reigers die we hier in het land hebben. Blauwe Reigers? Saai! Zilverreigers? Niks zilver, gewoon wit. Dus toen ik, begin juli, op weg was naar een zakelijke lunchafspraak (de eerste sinds de Corona-uitbraak), besloot ik een ruime omweg te nemen en te kijken of ik eentje kon vinden. Dat lukte inderdaad, en voorzichtig zette ik de auto langs de kant van de weg. Gelukkig ging de vogel door met het zoeken naar voedsel, zodat ik wat foto’s kon maken. Tot een grote truck langsreed en toeterde (om me te waarschuwen of te pesten, ik heb nog steeds geen idee), ging ‘ie alsnog op de wieken. Aangezien het toch bleef regenen, reed ik maar door naar mijn ouderwetse ‘krokettenlunch’ 😉 .