Als je de natuur, en in mijn geval vogels, fotografeert, dan krijg je onvermijdelijk te maken met de seizoenen. En die verlopen van nature cyclisch. Een invasie van bijvoorbeeld Pestvogels daargelaten, verlopen alle jaren dus ongeveer eender. Het risico daarvan is dat je zelf ook elk jaar hetzelfde rondje afdraait. Nou ben ik op zich wel een mens van gewoontes, dus je zou denken: ‘ideaal dan toch?’. Maar soms heb zelfs ik het wel even gehad met een bepaalde soort. Zo zaten de Baardmannetjes bij mij al sinds 2014 op de reservebank. Okay, ik kwam er af en toe natuurlijk wel eens eentje tegen, maar echt tijd of energie had ik er eigenlijk al jaren niet meer ingestoken. Eén van de redenen daarvoor was natuurlijk de toenemende drukte in de natuur, zeker bij fotogenieke soorten als de Baardmannetjes. Op de ‘bekende plekken’ kan het vandaag de dag soms onprettig druk zijn – zeker wanneer ze weer even een ‘opleving’ genieten in de vorm van veel aandacht op de sociale media. Toen ik in juli aan het gidsen was voor Birding Netherlands en mijn gasten prachtig een familie Baardman konden bekijken, maakte ik een mentale notitie om er deze winter maar weer eens met de camera naar op zoek te gaan. Ondanks al mijn bezwaren en angst (of is het ‘afkeer’) voor grote groepen. En dus toog ik in december en januari vol goede moed een aantal keren naar plaatsen waar ik hoopte de soort te kunnen zien. Het werden bezoeken met wisselend succes: soms waren er meer mensen dan vogels (en was ik snel weer weg), soms wel vogels maar geen licht en soms waren de vogels (te) ver weg.  En dan was er die keer dat ik ze voortdurende hoorde, maar ze zich niet lieten zien. Of die keer dat het – tegen de verwachtingen in – toch te hard waaide, de rietpluimen alle kanten opzwiepten en het dus een soort ‘schieten op bewegende doelen’ was. Maar héél af en toe was ik alleen, waren er vogels én was er licht, en kon ik dus even in alle rust genieten van deze mooie soort. 

If one is a photographer of nature, and in my case birds, one gets to deal with the seasons. And those are cyclical by nature. Aside from, let’s say an invasion of Waxwings, the years more or less are the same every year. The risk of that is, that one does the same things year after year. Luckily I am a man of habit, so one could argue: ‘that’s ideal then, isn’t it?’. But sometimes even I am fed-up with some species. Bearded Reedlings for example have been riding therefore in the back seat since 2014. Okay, I came across the occasional ones, but I didn’t put in any time or energy. One of the reasons for that is of course the fact that, over time, nature has become much more crowded with people, especially with interesting species like Reedlings. At the well-known spots it can be unpleasantly busy nowadays – especially when there has been a ‘revival’ of the birds on the social media. When I was tourguiding in July for Birding Netherlands and I showed my guests a family of Reedlings, I made a mental note to go out for this species with my camera again in winter. Despite my reservations and fear (or is it ‘distaste’) for large groups of people. So, I ventured out several times in December and January to spots where I hoped to find this species. The visits were alternating more and less successful: sometimes I found more people than birds (at which I left pretty quickly again), at others times there where enough birds but almost no light, and sometimes they were (too) far away. And then there was this visit during which I heard them all the time, but they refused to show themselves. Or that time when there was – not in line with the forecasts – way too much wind, the reeds swayed in all directions and it became ‘shooting at moving targets’. But at some exceptional moments I was all by myself, with the birds and with enough light and was able to enjoy these lovely birds for a moment.