In deze tijd van het jaar loont het, zeker wanneer het stormt, om aan de kust te zijn. Aan leuke soorten is er dan meestal geen gebrek. En soms zijn er extra leuke soorten. Toen ik eerder deze week aan het werk was achter mijn bureau kwam er een bericht binnen met de tekst ‘nu naar de Stuifdijk komen’. Wat bleek, er zat een onvolwassen vorkstaartmeeuw die zich van dichtbij prima liet bekijken. Weliswaar een buitenkansje, maar eentje die ik helaas voorbij moest laten gaan wegens reeds gemaakte (werk)afspraken. De volgende ochtend dan maar, direct na mijn eerste overleg. Die ochtend, na de koffie, begon ik echter te twijfelen: als ik pas ná mijn overleg zou vertrekken, kon de vogel misschien wel weg zijn tegen de tijd dat ik aankwam. Ik besloot daarom toch maar direct in de auto springen en mijn overleg zo goed en zo kwaad als het ging van achter het stuur doen… Dat bleek achteraf de juiste inschatting, want ongeveer tien minuten na aankomst kwam de vogel van ver weg ineens vlakbij langs de dijk aanvliegen, rustte nog even op een kiezelstrandje om daarna weg te vliegen en nooit meer terug te komen. Phew, dat was maar net goed gegaan. Een flinke domper natuurlijk voor allen die na mij arriveerden. De volgende dag besloot ik even gewoon hier bij de haven te gaan kijken, en wat bleek bij aankomst? Wederom een vorkstaartmeeuw die zich prima liet bekijken! WTF! De stevige wind en hoge golven zorgden voor voldoende voedsel voor de aanwezige meeuwen, maar maakten teven dat ik mijn lens niet echt goed stil kouden houden en dat ik af en toe flink werd gespoeld. Als in ‘zeiknat’ zeg maar. Maar goed, klagen doet we maar niet, met maar liefst twee vorkstaartmeeuwen in twee dagen.. Wat een week 🙂 !
At this time of year, it really pays off to be at the coast—especially when it’s stormy. There’s usually no shortage of interesting species then, and sometimes even a few extra special ones. Earlier this week, while I was at work in my home office, a message came in: “Come to the Stuifdijk now.” It turned out there was a juvenile Sabine’s Gull showing beautifully at close range. Quite an opportunity—but unfortunately one I had to pass up due to prior commitments. The next morning then, after my first meeting, I decided to give it a try. That morning, over coffee, I started to doubt myself: maybe the bird would be gone by the time I arrived. So I jumped straight into the car and joined my scheduled meeting as best I could from behind the wheel. That turned out to be the right call, because about ten minutes after I arrived, the bird came flying in from afar along the dike, rested briefly on a small pebble beach, and then flew off—never to return. Phew, that was a close one! And sad for those who arrived after me. The next day I decided to check out the local harbor, and what do you know—another Sabine’s Gull, again showing beautifully! WTF! The strong wind and high waves provided plenty of food for the gulls, but also made it hard to keep my lens steady—and I got thoroughly splashed more than once. But hey, no reason to complain: two Sabine’s Gulls in two days! What a week 🙂 !
