Onlangs zat ik een ochtend in een vogelhut. “Huh? Jij hebt toch niks met hutten?”. Klopt, maar er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen, en dit is er dus zo eentje. Prachtig gelegen aan een schitterend natuurgebiedje in het Hooge Noorden. Niks geen gedoe met bakken vogelzaad of vastgespijkerde duiven, maar gewoon puur natuur in een werkelijk prachtige setting. En, niet geheel onbelangrijk: diagonaal aan de andere kant van het land. En dat betekent dus een overnachting de nacht ervoor, met als avondmaal een Caesar salade met kip én een flinke portie friet. En daarna op de kamer nog een half flesje Rioja en een koker Pringles, hoppa! Daar komt de echte aap dus uit de mouw. Maar goed, toch even die vogels dan maar. Ik hoopte op watersnippen, en misschien een groenpootruiter ofzo. Dat kwam gelukkig allemaal ruimschoots goed (daarover in een later blog meer). Maar ik beleefde minstens zoveel lol aan twee oeverlopers, die zich regelmatig lieten zien. Helemaal niet aan gedacht vantevoren, en dus een aangename verrassing. Om de één of de andere reden had ik deze soort nog nooit echt leuk gefotografeerd. Werd dat dus en passant ook toch maar mooi weer even rechtgezet. En dat is dan stiekem toch nét weer iets leuker dan wanneer alles wat je gepland had gewoon op je sloffen lukt. Dat voelt namelijk toch altijd een beetje te ‘gemakkelijk’. Kortom: deze verrassing maakte mijn uitje helemaal compleet.

Recently I spent the morning in a hide. “Huh? I though you don’t really like hides?”. Correct, but there are always exceptions, and this is one of them. Perfectly situated adjacent to a beautiful little reserve ‘high up North’. No nonsense with loads of laid-out seeds or nailed pigeons, just nature as it is and all that in a truly magnificent setting. And, not unimportant: diagonally at the other side of the country, Which means staying at a hotel the night before, with a chicken Caesar salad and fries for dinner. And, after that, in my room a small bottle of red and some Pringles. Okay, there you have my real reason to travel all the way over there. Ah well, back to the birds then. I was anticipating Common Snipes and maybe some Greenshanks. Which all turned out wonderfully (more on that in a future blog). But, I had at least as much fun with two Common Sandpipers, that showed themselves regularly. I hadn’t thought of seeing them up front, and so they turned out to be a nice surprise. For some reason, I had never been able to make some decent shot of the species. So, in one go, that was mended as well. And such is, to me,  so much more rewarding than just simply succeeding in what you planned to shoot. Since, to me, that sometimes can feel a little bit ‘too easy’. In short: this little surprise completed my little trip!