Wanneer mijn vriend Bouke in Nederland is proberen we meestal wel even af te spreken om ergens samen te gaan fotograferen. Dat is altijd supergezellig en easy-going, omdat we een beetje dezelfde interesses en manier van fotograferen hebben. Daarnaast levert het ons in de meeste gevallen ook wel leuke beelden op. Een win-win dus! Deze keer hadden ons oog laten vallen op een haven, met als doel om middelste zaagbekken te fotograferen, hopelijk met wat leuke omgevingskleuren van de vissersschepen. Bij aankomst was er slechts één mannetje zaagbek, dat ook nog eens midden in de haven lag te dutten. We lieten ons hierdoor natuurlijk niet van de wijs brengen en wachtten geduldig af of er nog wat ging gebeuren. En zowaar: na een klein uurtje wachten en kletsen, werd de vogel wat actiever en even later kwam er nog een mannetje aangevlogen dat na een paar keer rondcirkelen ook in de haven neerplofte. We konden dus even lekker aan de bak. Vanwege het lage water stonden we met onze laarzen soms wel 20-30 centimeter in de drab, en bij het verplaatsen was het soms nog een uitdaging de laars ervan te overtuigen uit de modder te komen. Lang verhaal kort: weer een uurtje later stonden we hevig bezweet (de zon scheen uitbundig) en behoorlijk onder de drek weer op de kade. Maar wel met een goed gevoel. Paar slokken water, wat eten en doorrrr…

When my friend Bouke is in the Netherlands, we usually try to meet up to go photograph together. It’s always super fun and easy-going because we share similar interests and ways of photographing. Plus, it often results in some nice shots. A win-win! This time, we had our eyes set on a harbor, aiming to photograph Red-breasted Mergansers, hopefully with some nice environmental colors from the fishing boats. Upon arrival, there was only one merganser, and it was snoozing right in the middle of the harbor. Of course, we weren’t discouraged by this and patiently waited to see if anything would happen. And sure enough, after about an hour of waiting and chatting, the bird became more active, and another male flew in, circling a few times before landing in the harbor as well. So, we had a nice opportunity to get to work. Because of the low water, we were standing in the mud with our boots about 20-30 centimeters deep, and sometimes, moving around, it was a challenge to convince the boot to come out of the muck. Long story short: about an hour later, we were back on the quay, sweaty (the sun was shining brightly) and covered in mud, but feeling good. A couple of sips of water, some food, and off we went…