Gisteren, na avondeten en voor een geplande vergadering, liep ik nog even snel een rondje met de camera, hier in het bos. Daar trof ik een tafereel dat ik nog niet eerder had gezien. Een zanglijster kwam telkenmale uit de begroeiing naar het wandelpad gelopen, met een slakkenhuis in zijn snavel. Wie wel eens slakken heeft gegeten (ik niet, want lijkt me ‘yek’) weet dat daar van die handige vorkjes voor zijn om de slak uit zijn huis te peuren. De lijster deed het iets minder subtiel, namelijk door het slakkenhuis aan gruzelementen te slaan op de steentjes van het wandelpad, om daarna de inhoud óf op te eten, óf ergens af te leveren. Het ging aan de lopende band, en de vogel trok zich vrijwel niets aan van wandelaars of hardlopers. Zelfs van een daar illegaal fietsend heerschap, dat ik uiteraard krachtig vermaande, was hij niet onder de indruk. Net zo min als de man van mijn vermaning overigens. Het lijkt wellicht logisch gedrag, maar ik had het nog niet eerder gezien. De lichtomstandigheden waren niet ideaal, maar soit. Toch leuk!

Yesterday, after dinner and before a scheduled meeting, I quickly took a short walk with my camera here in the forest. There, I came across a scene I had never seen before. A song thrush repeatedly emerged from the undergrowth onto the path, carrying a snail shell in its beak. Anyone who has ever eaten snails (not me—it seems ‘yuck’) knows there are those little forks to pry the snail out of its shell. The thrush was a bit less subtle, smashing the shell to pieces on the gravel path, and then either eating the contents or taking them somewhere. It was like a ongoing process , and the bird hardly paid any attention to walkers or runners. Even a man illegally riding his bike there—whom I naturally gave a firm talking to—couldn’t scare him off. It may seem like logical behavior, but I had never witnessed it before. The lighting conditions weren’t ideal, but oh well. Still a nice experience!